Ik kreeg Harper Simon’s 1st Album toegestuurd in een simpel kartonnen promohoesje en ging luisteren, zoals ik altijd doe, zonder eerst de naam te googelen. De muziek intrigeerde me meteen. Softpop, maar vol finesses en kleine details. Bovendien mooie liedjes, prachtige melodieën, goede teksten, maar zo ingetogen gebracht dat ik drie keer moest luisteren voor het album eindelijk begon te groeien. Denk aan eind jaren zestig, begin jaren zeventig, aan de tijd van Sgt Pepper, Good Vibrations, Bridge over Troubled Water, Crosby Stills Nash & Young, die sfeer ademt deze plaat. Toen ik ontdekte dat Harper Simon de zoon is van Paul Simon vielen de puzzelstukjes op hun plek. Want deze Simon is al net zo zorgvuldig in het construeren van het perfecte arrangement voor elk liedje als zijn vader. Bovendien heeft hij een aantal van de allerbeste sessiemuzikanten ingehuurd en produceerde legende Bob Johnston de plaat.
Hij heeft tot zijn zenevendertigste gewacht met dit eerste album, maar het is een juweeltje geworden. Vergeet de verdere vergelijkingen met zijn vader, want hoewel je soms wat herkent (een accent misschien) is Harper anders. Hij heeft een subtiel, ingetogen plaatje gemaakt dat groeit, en dat volledig op zichzelf kan staan. Mooi dat hij het ondanks de schaduw van zijn vader toch heeft aangedurfd. Een aanrader.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.