John Simon is een van de grote onbekenden uit de popmuziek, terwijl hij toch al een kleine veertig jaar met muziek bezig is. Op het hoesje van zijn laatste album, No Band, uit 2005, schrijft hij dat hij zichzelf niet als zanger beschouwt, maar dat hij het pianospelen heerlijk vindt. Het is een mooie subtiele waarschuwing, want Simon heeft inderdaad niet echt een aantrekkelijke zangstem, en bovendien is hij niet echt toonvast. Als je van zijn platen wil kunnen genieten zul je daar overheen moeten stappen.
Een klein overzicht.

John Simon’s Album

Zijn eerste plaat maakte Simon in 1970, en hij heeft een sterbezetting waar iedere artiest in die tijd stinkend jaloers op zou worden. We noemen even een paar namen – Leon Russell op gitaar, Harvey Brooks op bas, Garth Hudson op sax, Larry Beckett op orgel, Roger Hawkins op drums, en verder Rick Danko, Richard Manuel, Carl Radle, Rita Coolidge en nog wat van dat soort gasten. Toch is het geen meesterwerk geworden, meer een mooi maar lichtelijk gedateerd hippiewerkje dat soms wat doet denken aan Leon Russells Asylum Choirplaten.

Journey

In 1972 verschijnt Journey, dat wat steviger klinkt, met niemand minder dan Dave Sanborn op sax, Randy Brecker op trompet en Dave Holland op bas, om maar meteen wat grote namen te noemen. Ook hier is het vooral de onvaste stem van Simon die voor het zwakke element zorgt, want de arrangementen zijn prima in orde.

Out On The Streets

Ook in 1991 weet Simon weer een topband om zich heen te verzamelen, met onder meer de broertjes Randy en Michael Brecker en Bandleden Garth Hudson, Rick Danko en Levon Helm, naast Toots Thielemans en Ron Carter. Verwacht hier echter niet een Bandachtig album, daarvoor is het allemaal wederom te onvast gezongen en zijn de arrangementen toch te weinig stevig en robuust. Het is, ondanks de supermuzikanten die meedoen, allemaal te braaf.

Harmony Farm

Harmony Farm dateert uit 1995 en het eerste nummer opent verrassend met een bassoon, maar even later zijn we weer op vertrouwde grond, en dat is ook een beetje het probleem met John Simon – er zit wat weinig avontuur in. Het is vooral leuke muziek als je niet al te hoge eisen stelt aan de uitvoering. We horen hier feitelijk een goede liedjeszanger die genoegen neemt met een easy-listeninguitvoering van zijn liedjes. Kwalitatief is het allemaal in orde, want ook hier speelt hij met topmuzikanten, maar de zang en de bravige arrangementen trekken het niveau wat naar beneden.

Hoagyland

Uit 2000 komt Hoagyland, een buitenbeentje in het oeuvre van Simon, want hier geen eigen nummers, maar alleen liedjes van Hoagy Carmichael, die door Simon gearrangeerd zijn. De meeste nummers worden gezongen door anderen, en dat levert wel een paar aangename verrassingen op, al zit hier nergens een uitschieter bij die een andere topuitvoering kan doen vergeten. En als we Simon zelf dan weer zwabberend horen zingen op Ol’ Buttermilk Sky zitten  we verdomme toch weer met gekromde tenen te luisteren…

No Band – Eleven Songs!

Album uit 2005, achter de piano, live opgenomen in zijn eigen homestudio, waarbij de zang wederom wat zwak en onvast is. Het klinkt als een man in een hotellobby die op niet onverdienstelijke wijze een aantal niet onaardige songs presenteert. Perfect geschikt om andere artiesten aan te zetten die nummers toch vooral eens op te nemen.