Jackson Browne staat al sinds de jaren zeventig prominent in mijn platenkast met vier albums die er ondanks vele opschoonrondes altijd zijn blijven staan, en die ik ook altijd ben blijven draaien, soms met grote tussenpozen, maar telkens weer met groot genoegen – want van zowel For Everyman, Late for the sky, The Pretender als fabelachtig mooie Running on Empty kan ik nog altijd intens genieten – de liedjes zijn allemaal sterk, de stem is onweerstaanbaar warm en goed, en de arrangementen blijken tijdloos te zijn.

Waarom ik hem daarna volledig uit het oog ben verloren is mezelf ook een raadsel, maar nu ik naar zijn vijftiende (1) album Downhill From Everywhere luister moet ik constateren dat de man nog steeds goed bij stem is en nog net zo heerlijk laid-back zingt als in de jaren zeventig (For Everyman dateert uit 1972, de andere drie albums die ik noemde van een paar jaar later), en vooral ook dat hij nog steeds geweldige musici om zich heen heeft staan – dezelfde fenomenale gitaristen, Greg Leisz en Val McCallum, bassist Bob Glaub, drummer Maurizio Lewak (af en toe afgewisseld door de al net zo geweldige drummers Russ Kunkel en Pete Thomas) en een paar perfect uitgekozen zangeressen, die tweede stem zingen odf een mooi duet met hem aangaan, zoals Leslie Mendelson in A Human Touch.

Een zwak nummer is op dit album niet te vinden, en net als met die vroege platen van hem is het zo dat ze alleen maar beter worden als je ze wat vaker draait. Groeidiamanten noemen we dat. Overigens is het, ondanks de titel, geen echt somber of pessimistisch album, al gaat het veel over de enorme plasticvervuiling en aanverwante problematiek.

Tweeënzeventig is Browne nu, en zijn vijftiende plaat is een meesterwerkje. Ik vermoed dat ik wat inhaalwerk zal moeten doen, want ik geloof dat ik onderweg heel wat moois gemist heb, tussen nummer 4 en nummer 15.

Luister hier naar een paar fragmenten:

jackson browne - a human touch     
jackson browne - downhill from everywhere     
jackson browne - until justice is real