Jeb Barry is, als je luistert naar de teksten op zijn album Milltown, niet bepaald het zonnetje in huis. Hij schrijft een album vol liedjes over kleine Amerikaanse fabrieksstadjes, en het zijn geen liedjes om vrolijk van te worden. En Barry houdt er ook niet bepaald een optimistische levensfilosofie op na, zo te horen – de drank en fatalisme lijken bij hem de enige uitweg uit de ellende van de Milltown.

Maar dan. Wat levert al die ellende een geweldig mooie reeks liedjes op. Barry begint met alleen begeleid door zijn gitaar een gemiddelde Milltown te karakteriseren: “no-one ever gets out of the cold grave of a milltown”. En het wordt nog erger, met het kippenvelverwekkende Hard Times Come Around Again bijvoorbeeld, of Drag the River, dat over wanhoop en zelfmoord gaat.

Kale liedjes, intens gezongen, met arrangementen die precies raak zijn. Vrolijk word je er niet van, maar wat schrijft die Jeb Barry een allemachtig mooie treurige liedjes!

Luister hier naar een paar fragmenten: