Ach jongens, wat is dit weer eens een héérlijk plaatje. Zo’n album waar je heerlijk in kunt wegzwelgen vanwege de overdadige arrangementen, met liedjes die uitblinken door intelligente teksten met verhalen die écht wat te vertellen hebben, die grappig zijn maar tegelijk vaak bloedserieus, met geweldige melodieën die afgewisseld worden door talking blues in de traditie van Woody Guthry en de jonge Dylan, en een zanger die perfect relaxed maar tegelijk scherp en gepassioneerd staat te zingen.

Alles bij elkaar levert dat een album op met een uur lang ronduit verslavende muziek, want je blijft luisteren, omdat je steeds meer hoort, niet alleen in de arrangementen, maar ook in de teksten, want deze Louis Ledford (alle liedjes zijn van hemzelf, al heeft hij één tekst samen met Anaïs Mitchell geschreven) is een literair genie, wat mij betreft. Grappig, met dubbele bodems en subtiele woordgrappen. Een meesterwerkje, dames en heren, en qua genre wat moeilijk te categoriseren, dus noemen we het Americana, want we horen hier onder meer country, blues, jazz, folk en Ledfords eigen unieke mix daarvan. Subliem!

Oh, en het prachtige subtiele hoesje is nieteens van karton, maar van stevig papier, mooi gedrukt in reliëfdruk. De tekening is ook van Ledford. Een multitalent dus.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.