Sarah McQuaid staat met één voet in de traditionele folk van eeuwen, en ze zingt ook af en toe liedjes die eeuwen oud zijn, soms prachtig a capella, soms met fraaie, pure folkarrangementen, maar McQuaid heeft ook een andere kant die ik nog net een tikkeltje interessanter vind. Je kunt het al zien aan haar keuze om Solid Air van John Martyn op haar nieuwe album uit te voeren, een moeilijk nummer, omdat Martyn folk en jazz op een vrij unieke manier met elkaar combineerde en zo jazzy zong dat dat vrijwel onnavolgbaar leek. Maar McQuaid voelt zich door deze improviserende, soepel swingende manier van folk blijkbaar zeer aangesproken, en haalt er ook gerust een trompettist bij, en durft het avontuur echt aan.

Dat levert een spannend album op, van een zelfverzekerde singer/songwriter die voor een groot deel eigen werk brengt. Ze heeft een beste band om zich heen staan, met onder meer Gerry O’Beirne en Trevor Hutchinson, Bill Blackmore op trompet, en nog wat muzikale grootheden. Vier fragmenten om te laten horen hoe goed ze is. Het album opent met Lift You Up and Let You Fly, het perfecte lied voor kinderen, Kenilworth is haar eigen jazzfolkliedje, New Oysters New is een liedje dat vierhonderd jaar oud is  en titelnummer The Plum Tree and the Rose is van Sarah zelf en wordt gewoon solo door haar gespeeld en gezongen. Al met al: een juweel van een album.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.