Drie keer Phil, drie mannen uit verschillende hoeken van de wereld met opmerkelijke stemmen, drie opmerkelijke albums, niet echt met elkaar te vergelijken, maar tja, Phil… de verleiding was te groot. Sorry.

Phil Gammage – Used Man for Sale

De Amerikaanse Gammage is de Phil met de stem waar ik nog het meeste aan moest wennen, moet ik bekennen. Hij zingt op een manier die soms wat gekunsteld kan overkomen, of wat geforceerd, maar als je wat langer en met wat meer aandacht naar zijn muziek luistert ga je hem en zijn manier van zingen toch steeds meer waarderen, merk ik. Daar komt bij dat hij prima liedjes schrijft en dat de arrangementen goed zijn, en dat hij de spanning er mooi in houdt. Een groeiplaatje waar je echt even moeite voor moet doen.

Luister hier naar twee fragmenten:


Phil Smith – Year of the dog

De Australiër Phil Smith is de man van de kaalste arrangementen. Maar die zijn wel heel erg prachtig Luister maar eens naar de fragmenten, en let dan vooral op het schitterende gitaarspel en de magnifieke subtiele banjo. Het is kaal, maar wel precies goed, en je zit als luisteraar regelmatig op het puntje van je stoel bij deze man. Heel, heel mooi.

Luister hier naar twee fragmenten:


Phil Bee’s Freedom – Memphis Moon

Phil Bee’s Freedom heet de band, en de titel van het album is Memphis Moon, dan denk je toch aan een Amerikaanse band, en als je de muziek hoort verandert dat niet, maar het blijkt een Nederlandse band te zijn die je hoort, en eentje die ook nog eens geïnspireerd lijkt door Joe Cocker, zo te horen, want het nummer Down Don’t Bother Me eindigt zelfs met een echte Cockeriaanse oerkreet. Dat doet deze Phil overigens prima, maar ik vind hem zelf een slag beter als hij wat meer zijn eigen draai lijkt te vinden. Het swingt, het is bluesy, heeft soul, en het klinkt steeds erg lekker. En ja, het heeft een internationale allure – als je niet beter weet denk je echt dat het een Amerikaanse band is. Zeer prima plaatje.

Luister hier naar twee fragmenten: