Rory McLeod is al vele jaren een geheimtip – de man schrijft fantastische liedjes, is een geweldige zanger en gitarist en heeft een volstrekt herkenbaar eigen geluid. Bovendien maakt hij intelligente, kritische liedjes met gevoel voor humor. Liedjes die met gemak een minuut of acht kunnen duren, maar als luisteraar heb je dat eigenlijk helemaal niet door, omdat je de hele tijd met open mond en met veel plezier zit te luisteren.

Ik heb het hier al eens gehad over mijn kennismaking met de muziek van McLeod, op een verzamel-cd van Cooking Vinyl, met een opname van McLeod in de keuken als hij Farewell Wellfare zingt, en maar één keer eerder over een van zijn albums, maar ik moet eerlijk zeggen dat al zijn andere albums koester en regelmatig draai, dus een nieuwe plaat van McLeod is altijd meer dan welkom.

Hij heeft inmiddels een geweldige band om zich heen staan, in een vrij opmerkelijke bezetting, met namelijk een vrij prominente rol voor de harp van Diego Laverde Rogas, de saxofoon en klarinet van Bob Morganist, de staande bas van Richard Sadler en tenslotte de lepels van McLeod zelf, en de vloerplaat die hij als slaginstrument gebruikt.

De muziek is gebaseerd op folk, maar McLeod roert er rustig mariachi, flamenco, blues en rock doorheen, en het wordt een volstrekt unieke mix, mede dankzij de soms grillige liedjes, en de ongeremde zang van McLeod. Ook The Glee and The Spark barst weer zowat uit zijn voegen van de bruisende energie, het speelplezier en de gretigheid waarmee de verhalen verteld moeten worden. Luister eens naar Mariachis Love Song, waarin verteld wordt over een optreden dat blijkt plaats te vinden in de slaapkamer van een groot gezin dat verrast wordt met een lied. Het is een liedje dat feitelijk gaat over de enorme kracht van muziek.

The Glee and The Spark is een heerlijk album dat mij na ruim een uur nog lang niet lang genoeg geduurd had. Een absolute aanrader.

Luister hier naar een paar fragmenten: