Als er bij toeval drie cd’s vrijwel gelijktijdig op mijn bureau belanden van mannen die allemaal Scott blijken te heten, en die ook nog eens alledrie liedjesschrijver blijken te zijn, dan ga ik ze achter elkaar beluisteren, om vervolgens tot de conclusie te komen dat ze behalve een zekere kwaliteit niet extreem veel overeenkomsten hebben. Alledrie goed genoeg om er uitgebreid bij stil te staan, dat zeker.

Scott Cook – Moonlit Rambles

De Canadese singer/songwriter Scott Cook schrijft mooie teksten in de geest van Woody Guthry en andere kritische folkgeesten – luister naar het mooie The Lord Giveth and the Landlord Taketh Away en je snapt meteen wat we bedoelen. Maatschappijkritische teksten die inmimiddels in een lange en goede traditie staan, en waarin Cook een uitstekend figuur slaat. Ook zijn andere liedjes zijn uitstekend, en hij brengt ze bovendien goed, met een prima band en mooie arrangementen, al laat hij op momenten horen dat hij aan één gitaar ook voldoende heeft om te kunnen overtuigen. Een aanrader.

Scott McClatchy – A Dark Rage

McClatchy is eigenlijk een rocker uit Philadelphia, die naar New York uitweek en uiteindelijk jeuk leek te krijgen van de muziek van de Pogues en van de folkavonturen van Bruce Springsteen, want hier is de doedelzak prominent aanwezig, terwijl deze singer/songwriter toch regelmatig stevig blijkt te kunnen rocken, en dat levert een mooie, energieke plaat op, met een lekker aanstekelijk eigen geluid.

Scotty Alan – Wreck and the Mess

Scotty Alan zat in de jaren tachtig in een punkband, begroef zich daarna in een dorp op het Amerikaanse platteland waar hij een kleine twintig jaar aan zijn eigen blokhut bouwde, en nu is er dit soloalbum, met een paar opmerkelijke gastmuzikanten van de westcoast. Indringende muziek, waarbij de gasten nadrukkelijk maar magnifiek ondersteunen, want dit is echt Allen’s album. De energie knerpt er aan alle kanten uit. Oermuziek, met wat country en folk erdoorgeroerd. Mooi.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.