Susan Cattaneo schrijft prachtige liedjes. Liefdesliedjes in vele soorten, van een merkwaardig walsje waarin ze afscheid neemt van een cowboy, en die dan ook schitterend gearrangeerd is als een perfect country-nummer, tot en met murder ballads en gewone hartstochtelijke liefdesliedjes. Vrolijke verhalen zijn het eigenlijk niet, maar Cattaneo schrijft mooie teksten, ze zingt mooi, en met overtuiging, en vooral de arrangementen zijn magnifiek. Dat is eigenlijk wel de grote kracht van dit album – luister maar eens naar een nummer als Revival, en hoe de piano subtiel de “thunder” van de priester accentueert. Subtiel, maar effectief, en niet te uitbundig. Daardoor zijn het juist die arrangementen die de liedjes naar een hoger plan tillen, en die ervoor zorgen dat dit album een subliem groeiplaatje wordt. Beluister de fragmenten maar eens een paar keer achter elkaar, dan hoor je pas hoeveel details er in die arrangementen verstopt zitten, zonder hinderlijk te zijn, maar juist verrijkend. Mooi.

Luister hier naar een paar fragmenten: