Slim Gaillard is een vakje apart. De man combineerde humor en muziek, speelde altijd extreem laid-back, maar was tegelijk een virtuoos op verschillende instrumenten. Door de lichte manier waarop hij zijn nonsensliedjes bracht dreig je over het hoofd te zien hoe goed hij muzikaal gesproken was. Andere muzikanten zagen dat uiteraard wel, en hij heeft dan ook een paar beroemde bewonderaars, als Charlie Parker (die regelmatig met hem speelde) en Miles Davis, die ooit beweerde dat hij muzikant was geworden nadat hij Slim Gaillard had zien spelen.

Zijn eerste successen boekte Slim met zijn compagnon Slam Stewart eind jaren dertig als Slim & Slam, met nummers als Flat Foot Floogie en Cement Mixer (puty puty). Boxjes met het verzameld werk van het duo staan garant voor een paar uur pure lol, en ze kosten bijna niks, als je ze kunt vinden.

Er zijn een paar compilaties van Gaillard te vinden, en als je nog niks van hem hebt kun je het beste een compilatie kopen waar Opera In Vout op staat, ook bekend als de Groove Juice Symphony. Als mijn humeur nodig wat opgekrikt moet worden zet ik deze op, en na afloop van de twaalf minuten durende “Groove Juice Specials” zit je gegarandeerd breed te grijnzen, en kan je humeur de komende paar uur niet meer stuk.

Als Slim samenspeelt met andere jazzgroten als Art Blakey, Eddy “Lockjaw” Davis, Dizzy Gillespie of Coleman Hawkins is het opvallendste dat het er ongewoon los en relaxed aan toe gaat, maar dat er tegelijkertijd ongehoord geïnspireerd gespeeld wordt. Gaillard was een van die zeldzame levensgenieters die zijn lol en enthousiasme en gevoel voor humor bij anderen kon laten overspringen en vonken, en dat leverde grappig muzikaal vuurwerk op.

Zijn laatste plaat maakte hij met een zuidamerikaans orkest in Engeland, een jaar voor zijn dood in 1991. Op dat album, Siboney, is te horen dat de meester nog steeds andere muzikanten wist te inspireren met zijn ontspannen, virtuoze, losse stijl. Hij hád het nog steeds.

Kijk maar eens even naar dit filmpje uit 1946. Probeer de man maar niet te verstaan, want hij zingt al scattend een zelfverzonnen onzintaaltje.

 <