Drie van de beste bassisten van dit moment bij elkaar, die samen een album maken… ik hield mijn hart vast. Want wat moet je dan verwachten? Een plaat die volledig ritme-geöriënteerd is, zou je denken. Toch is het dat zeker niet geworden, al kun je wel degelijk horen dat hier echte bassisten aan het werk zijn met elkaar.

Toch is de muziek veel melodieuzer dan je zou verwachten, soms bijna op het lyrische af, terwijl ze toch maar één keer de strijkstok pakken. Luister overigens vooral eens naar dat nummer, Milano, want het staat ongeveer halverwege de plaat en is een prachtig mooi, romantisch klinkend scharnierpunt.

S.M.V. staat voor Stanley Clarke, die zijn sporen vooral in de jazz verdiende, Marcus Miller die uit de funkhoek komt en Victor Wooten, die in een  avantgardistische bluegrassband begon. Marcus Miller lijkt de spil van het gezelschap, want naast de bas bespeelt hij onder meer ook basklarinet, altsax, tenorsax, synthesizers en een minimoog, en programmeerde hij nog het een en ander. Hij is ook de producer van het album en schreef het grootste deel van de composities. De andere twee zijn coproducers, en schreven ook een aantal nummers, soms samen met de anderen.

We horen hier de bas in al zijn verschijningsvormen, van de staande bas tot de elektrische basgitaar en de fretloze bas met zijn typische geluid. De heren laten niet alleen horen dat ze virtuozen zijn, ze laten zich ook uitdagen door de anderen, en vooral: ze weten je te raken met hun spel. Zoals gezegd, het klinkt melodieuzer dan je zou verwachten, met melodieën die zich op een prettige manier in je hoofd nestelen. Muziek voor melancholieke films, maar vaak ook muziek waar je niet stil bij kunt blijven zitten.

Geraffineerde muziek ook, met gelaagde arrangementen, en baspartijen die wonderbaarlijk mooi op elkaar aansluiten en elkaar aanvullen. Geen sombere muziek, daar spelen ze te los en te lichtvoetig voor. Avantgardistische jazz voor een groot publiek, want dit is vooral erg móóie muziek. Een aanrader.