
steve, stephen, steve, stephan, steve, steven, steve en steve
Het is natuurlijk onzin dat je voornaam enige invloed zou kunnen hebben op de muziek die je gaat maken. Zou je zeggen. Toch zijn er wat opmerkelijke overeenkomsten te vinden in de muziek van de Steves die we hier aan je voorstellen. Het zijn allemaal singer/songwriters die allemaal min of meer in het americana-idioom werken, dat wil zeggen dat ze altijd wel een of meer typische Amerikaanse muziekstijlen laten horen, vaak tegelijkertijd – folk, blues, pop, rock, akoestische gitaar, en soms met wat jazzy elementen eraan toegevoegd. Al deze mannen maken muziek die de moeite van het beluisteren zeker waard is, maar er is er geen die het niveau van die andere Steve in dit specifieke speelveld benadert – Steve Earle blijft op eenzame hoogte staan, vrees ik.
Stephen Hedley
Stephen Hedley is een Canadees die prima liedjes schrijft en die het in de uitvoering vooral in de pop- en rockhoek zoekt. Dat doet hij prima, met een stevige band, alleen klinkt het soms net een tikkeltje te glad – als hij zijn hogere stem opzet doet het soms wat aan de Eagles denken. Toch bevat Scenes een prima presentatie van tien uitstekende zelfgeschreven liedjes.
Steve Kaul
Kaul schreef de meeste liedjes op Utah Sun zelf en begeleidt zichzelf op de gitaar. Door zijn felle manier van fingerpicking is dat absoluut niet saai. Kaul speelt pittig, zingt ontspannen en presenteert zich als een ouderwetse liedjesschrijver die zijn liedjes op een sympathieke en indringende manier weet te brengen. Prima teksten en een paar fraaie instrumentals. Kaul speelt ook slide en weet veel afwisseling in zijn spel te brengen waardoor hij geen moment verveelt.
Steve Tilston
Life By Misadventure van Tilston kwam uit in 1987 en werd later opnieuw uitgebracht. Tilston is ook een gitaarvirtuoos, maar speelt en zingt veel ingetogener dan Kaul. Ik vermoed dat hij in de tijd dat hij deze sombere plaat opnam al net zo depressief was als Nick Drake, waar je hem ook qua sfeer mee zou kunnen vergelijken. Dat komt ook door de cello en strijkers die meespelen. Op de heruitgave staat ook het fraaie, een klein half uur durende sfeervolle Rhapsody. Muziek om rustig voor te gaan zitten. Dat geldt ook voor Such & Such dat Tilston in 2003 opnam, al heeft de muziek hier wat meer body, en is het allemaal wat minder somber. Hier valt nog beter te horen dat Tilston erg mooie liedjes schrijft.
Stephan Smith
Slash & Burn heet de cd van Stephan Smith, en het begint al meteen met een indringend nummer dat half rappend gezongen wordt. Behalve pop, rock en country is hier ook hiphop in de mix meegenomen. En Smith durft ook op het randje te balanceren, niet alleen door felle kritische teksten te schrijven, maar ook door er een paar idiote nummers tussendoor te gooien met krassende fiddles en rare blazers. Met één voet in de traditie, maar altijd balancerend op de rand van elk genre. En daardoor heel erg leuk.
Steve Mednick
Mednick is niet echt een geweldige zanger, die wat minder toonvast is dan je zou wensen, maar zijn pianogestuurde liedjes zijn prima in orde. Hij speelt zelf ook gitaar en mondharmonica en heeft een prima band om zich heen staan, met naast de gewone rockinstrumenten ook een accordeon, mandoline, fiddle en nog het een en ander. De titel van zijn cd Sunset at the North Pole is een zin uit het liedje Fragments dat gaat over de opwarming van de aarde, en dan weet je meteen ook in welke hoek Mednick zit – een anti-Iraklied ontbreekt hier dan ook niet.
Steve Noonan
Noonan maakte zijn eerste plaat veertig jaar geleden aan de westkust van de States, zijn tweede, Bringin’ it Back Home, verscheen in 2008. Zijn vrienden van veertig jaar geleden, Tim Buckley en Jackson Browne, hadden veel succes, maar Noonan brengt nu een ingetogen, simpele plaat uit met mooie liedjes, prima gezongen met een licht hese stem en meestal eenvoudige gitaarbegeleiding van hemzelf. Het klinkt allemaal uitstekend, maar je begrijpt wel een beetje waarom Noonan nog steeds in kleine zaaltjes speelt. Sympathiek, maar een echte hoogvlieger is hij niet. Toch de moeite van het luisteren zeker waard.
Steve Postell
Time Still Knocking is een album waarop we naast Steve Postell behoorlijk wat bekende studiomuzikanten horen – Benmont Tench op keyboards, Leland Sklar op bas, Robben Ford en Waddy Wachtel op gitaar, en onder meer David Crosby, Jennifer Warnes en John Oates op backing vocals. Een redelijk gelikt album is het resultaat, maar ook een album met gevoelige momenten en liedjes die beklijven. De meeste liedjes schreef hij zelf, soms met anderen samen, en die zijn allemaal goed tot zeer goed. Mooi plaatje.
Steven Alvarado
Ook Steven Alvarado heeft op Let It Go een paar prima gasten, waar Marc Ribot de opvallendste van is. Ribot voegt met zijn electrische gitaar op elke plaat waar hij op meespeelt iets toe, hij zet de boel op scherp, zorgt voor het ruwe randje en zorgt ervoor dat de andere muzikanten wakker blijven. Zo ook hier. De tien zelfgeschreven nummers zijn vrijwel allemaal droevige liefdesliedjes, al worden ze soms in een swingende rockversie gebracht. De cd is alleen wat aan de korte kant – een krap half uurtje.
- Stephen Hedley – Scenes – Wundertone Recordings WT0001
- Steve Kaul – Utah Sun – Dreamhorse Recordings DH0005
- Steve Tilston – Life By Misadventure – Market Square MSMCD108
- Steve Tilston – Such & Such – Market Square MSMCD124
- Stephan Smith – Slash & Burn – Artemis Records ARTCD-222
- Steve Mednick – Sunset At The North Pole – Prospect Hill
- Steve Noonan – Bringin’ It Back Home
- Steve Postell – Time Still Knocking – Immergent 281146-2
- Steven Alvarado – Let It Go – Mott St Records MS-002