Met de componist Karlheinz Stockhausen maakte ik kennis op mijn achttiende. De naam had ik vaker horen noemen, maar het was moeilijk in die tijd (eind jaren zestig) aan zijn muziek te komen. Onze Duitse leraar kreeg van ons op verzoek een paar bandjes met goede popmuziek, en als tegenprestatie mocht ik een langspeelplaat uitzoeken. De man woonde in Aken, dus ik vroeg om een plaat van Stockhausen. Het werd Telemusik, een volledig elektronisch stuk. Op de achterkant stond Mixtur, een compositie voor orkest, sinusgeneratoren en ringmodulatoren. De plaat was overigens uitgebracht door het chique klassieke platenlabel Deutsche Gramophon, in hun avantgarde-serie.

Vreemdere muziek had ik nog nooit gehoord. Hier hoorde je geluid in zijn puurste vorm, op het eerste gehoor zelfs nauwelijks georganiseerd geluid, maar als je beter luisterde bleek het juist buitengewoon spannende en rijke muziek te zijn. Dankzij Telemusik heb ik altijd een lichte voorkeur voor Stockhausen’s elektronische muziek gehouden. Je kunt hier naar de beginfragmenten van beide stukken luisteren, omdat ik vanwege de muziekpolitie niet meer dan 45 seconden mag laten horen, wat voor dit soort muziek echt te weinig is. Maar je krijgt een indruk.

Klik op het driehoekje om de fragmenten te beluisteren.