Dertig jaar geleden begon ik met het verzamelen van verschillende versies van liedjes die me aanspraken. Stormy Weather was een van die favorieten, maar ook Summertime. Summertime was er in fantastische uitvoeringen, maar het was ook een nummer dat heel gemakkelijk om zeep geholpen kon worden. Heet fascinerend dus. Dat verzamelen ging moeizaam, met langspeelplaten die ik leende van de bibliotheek. De verschillende versies werden dan op een cassettebandje bijgeplaatst, alles dus nog vóór de tijd van de cd en van internet. Zo’n verzameling, waar ik toen jaren over deed, kun je nu in een middag bij elkaar sprokkelen.

Van Summertime had ik op een bepaald moment twee volle bandjes van negentig minuten. Drie uur Summertime dus. En toen kreeg ik bezoek van een miesje dat via via van die bandjes gehoord had. Ze vroeg of ze ze even mocht lenen om ze te kopiëren voor een vriend. Het had allemaal haast, en ondanks mijn twijfels gaf ik de bandjes mee. Ik heb ze nooit meer terug gezien. De vriendin die ze noemde wist van niets, en ik heb nooit kunnen achterhalen wie me die bandjes ontfutseld heeft.

Jaren later kwam er ineens een boek uit met de titel Summertime, met als ondertitel “Moed gevraagd bij de 834ste versie”. De auteurs waren Paul Groenendijk en Jimmy Tigges, en Tigges verklaarde dat zijn fascinatie voor Summertime begon toen hij van een vriendin twee bandjes kreeg met verschillende versies van het nummer…

Het is een heel leuk boek geworden waar je alles, maar dan ook alles over Summertime in terug kunt vinden, dus eigenlijk had ik niet verschrikkelijk de pest in hoeven hebben, maar na al die jaren raak ik nog steeds uit mijn hum als ik eraan terugdenk hoe die bandje, die ik met bloed zweet en tranen moeizaam had samengesteld, me ontfutseld zijn. Ik leen ook lang niet zo gemakkelijk meer iets uit sinds die tijd.