Szapora is een echte wereldfusiegroep, of misschien moeten we het wel eurofusion noemen. De groep speelt vooral Oost-Europese en Balkanmuziek, maar de bezetting is echt internationaal. Zangeressen Mirella en Tea Hodzic zijn twee Bosnische zussen, accordeonist Vanja Krafczwk is een Poolse zigeuner, gitarist/zanger Mirza Halilovc komt uit Serajevo, er is nog gastspeler Neat Junuzi uit Servië op de darbucka, en dat gezelschap wordt aangevuld met Dave Kelbie op gitaar en mandoline, Dylan Fowler (gitaar, klarinet, fluit, darbuka, tapan), Oli Wilson-Dickson op viool, Luke Goss op accordeon en Paul Moylan op contrabas. Die laatste vijf zijn Engelsen, die overigens hun sporen in de oosteuropese muziek, jazz en zelfs klassieke muziek ruim verdiend hebben.

Het gezelschap maakte met The Homeland of our Wanderings haar derde plaat, en dit zou heel goed hun doorbraak kunnen zijn. De muziek is stevig geworteld in de oosteuropese tradities, maar er is ook goed geluisterd naar iemand als Goran Bregovic, en er wordt dan ook soepel met de traditie omgegaan. De groep heeft ook een zeer eigen geluid, en dat heeft meer met de stuwende ritmegitaar en de arrangementen van Dave Kelbie te maken dan met de uitstekende stemmen van de Bosnische zusters. Dat we daarnaast te maken hebben met topmuzikanten die met overduidelijk plezier gedreven zitten te spelen helpt dan natuurlijk wel.

Het verging ons zo – we zetten de cd op, en luisterden met een half oor, terwijl we iets anders aan het doen waren. Toch waren er een paar nummers die er meteen uitsprongen, zoals het gedreven Ne Kuni Me Majko, waar Kelbie met zijn gitaar in een merkwaardig ritme een opzwepende topprestatie levert, terwijl de violisten daar een bijna lome melodie overheen spelen. Ongehoord prachtig. Een paar van die nummers zorgden ervoor dat de cd opnieuw werd opgezet om er toch wat gerichter naar te luisteren. Toen kwamen er al meer juweeltjes bovenborrelen. En na drie, vier keer draaien voltrok zich het wonder dat zich alleen bij echt grootse muziek voltrekt – de muziek werd beter en beter, en groeit, na een paar dagen, nog steeds door.

Echt grote bands durven ook trage nummers te spelen, en kunnen dat dan ook. Dat geldt voor deze groep ook. Gedragen, melancholiek, maar op momenten wordt het ook pure feestmuziek, waar overigens de melancholie altijd als ondertoon aanwezig is. Een wereldplaat van ruim vijf kwartier!

• Szapora – The Homeland of our Wanderings – Jejazzetal 07967 728259