Eenentwintig jaar geleden maakten ze samen ook al een plaat, en toen was het een onwaarschijnlijke samenwerking, June Tabor, de grand lady van de Britse folk, pure beschaving en elegantie uitstralend, en de ruige, tegendraadse punkfolkers van de Oysterband. Die samenwerking pakte toen verrassend goed uit, en hun vernieuwde samenwerking pakt, om maar met de deur in huis te vallen, zelfs nog beter uit.

Tabor voelt zich bij de mannen van de Oysterband duidelijk als een vis in het water, want ze klinkt hier buitengewoon ontspannen, met een lagere stem dan ooit, wat haar nog aantrekkelijker doet klinken. En de Oysterband lijkt nog beter geworden te zijn dan ze al waren, nog soepeler, terwijl de ruwe randjes er toch nog steeds wel een beetje zitten. Maar zeker niet hinderlijk. Hier fungeren ze vooral als de perfecte backing band voor June Tabor, hoewel zanger John Jones niet te benauwd is om met haar in duet te gaan. En dat pakt buitengewoon goed uit.

Samenwerkingsverbanden pakken lang niet altijd goed uit, maar hier merk je dat er iets is gaan knetteren, dat er chemie ontstond, en dat er muziek ontstond die de Oysterband of Tabor ieder voor zich nooit zouden hebben gemaakt – dit is echt een kwestie van één en één is méér! Traditionele liedjes, soms prachtig acapella, worden afgewisseld met nummers van Joy Division (Love Will Tear Us Apart) of PJ Harvey (That Was My Veil), in een tijdloze vorm van folkrock die wat mij betreft absoluut uniek en onweerstaanbaar is. Een magnifiek meesterwerkje en een absolute aanrader.

• June Tabor & Oysterband – Ragged Kingdom – Westpark Music

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.