Tangleweed is een echte ouderwetse stringband, zo’n band die het liefst rond één microfoon gaat staan om lekker samen te spelen. De vijf mannen van Tanglewood geven op Where You Been So Long bovendien aan dat ze gevoel voor humor hebben, met een plezierige dosis zelfspot. Bij het tweede nummer, het zelfgeschreven kritische Hard Times, schrijven ze bijvoorbeeld dat het de meest smakeloze mandolinesolo in de geschiedenis van de opgenomen muziek bevat. Het is inderdaad een erg leuke solo.

In het enthousiast gespeelde Black-Eyed Susie horen we fanatiek voetengestamp. Daarover schrijven ze: “The stomps have struck fear in many a soundman, as stands, cables and microphones fly across the stage in 4/4 time”. Zoals hun eigen commentaar op de nummers klinkt, zo klinkt de muziek ook ongeveer – opgewekt, vrolijk en energiek dus. Er wordt bovendien niet alleen met veel enthousiasme en lol gespeeld, maar ook met lef. Daardoor hebben de heren een eigen geluid weten te creëren dat nergens traditioneel aandoet, maar waar je als luisteraar wel een enorm goed humeur van krijgt.

Ondanks de standaardinstrumenten die bij bluegrass horen (fiddle, gitaar, mandoline, bas en banjo) klinken ze zeker niet als een doorsnee-bluegrassband. Dat komt ook doordat er vleugjes blues en jazz doorgeroerd zijn, er Ierse muziek in doorklinkt, net als western swing en stringbandmuziek. Er wordt bovendien erg lekker gezongen. En nogmaals, de energie spat de boxen uit. Een heerlijk album.

• Tangleweed – Where You Been So Long? – Squatney 45001