Als je zegt dat je van tango houdt denkt iedereen tegenwoordig aan de bruiloft van Maxima en haar vent. Iemand die een beetje benul van muziek heeft komt vervolgens met Astor Piazzolla aanzetten of Carlos Gardel. Gardel is best aardig, en historisch een belangrijke figuur, en Piazzolla is vooral geliefd bij liefhebbers van wat serieuzere muziek. Hij heeft de tango ook in vooruitstrevende kringen populair gemaakt. Persoonlijk word ik van beide heren niet warm of koud. Gardel is te braaf en Piazzolla te pretentieus. Knap gedaan, maar ik begin na een minuut al te gapen.

Als je echt wilt ruiken aan de opwindende tango moet je op zoek naar platen van Osvaldo Fresedo, en pik dan vooral de opnames uit de jaren vijftig eruit. Daar heb je de tango op zijn felst, zijn puurst, zijn opwindendst. De tegenstellingen die de tango karakteriseren worden hier het scherpst uitgespeeld. Hard en zacht, strak en zwierig, koel en gepassioneerd, en dat allemaal samengebald in een stukje muziek van drie minuten.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de muziek uit zijn beste periode wat lastig te vinden is. Fresedo was al in de jaren twintig actief, en de cd’s die de laatste jaren zijn verschenen bevatten bijna allemaal veel van het oude werk. Dat is overigens zeker niet slecht, integendeel, maar de opnames uit de jaren vijftig zijn echt onovertroffen. Daar kan helemaal niemand tegenop.

Zelf heb ik een verzamelaar samengesteld door de beste nummers uit de jaren vijftig uit al die verschillende cd’s bij elkaar te zetten, aangevuld met wat nummers die op tangoverzamelaars te vinden zijn.
Luister bijvoorbeeld eens naar de volgende nummers als je ze tegen komt:

  • Re Fa Si
  • La Cumparsita
  • El Entrerriano
  • La Viruta
  • El Espiante
  • Aromas

Er zijn natuurlijk best nog meer tango-orkesten die de moeite waard zijn, maar er is er nog steeds geeneen die ook maar in de buurt komt van de intensiteit van Osvaldo Fresedo in zijn beste tijd.

Als je de smaak van de tango eenmaal te pakken hebt kun je ook eens op zoek gaan naar Leopoldo Federico, naar Julio Sosa (de perfecte tangozanger, met precies het goede gevoelige machogeluid), Sexteto Tango, en, als je valt voor pure gevoelige melancholie, Francisco “Pancho” Lomuto. Allemaal prachtig.

Als je zelf de verschillende orkesten wilt vergelijken is het misschien wel aardig om dat aan de hand van één nummer te doen. Een prima nummer voor dat doel is La Cumparsita, dat alles van een goede tango in zich heeft. Het is een nummer dat bijna niet kapot te krijgen is, maar je kunt er heel goed, een goed, en een uitstekend orkest mee uit elkaar halen.
En, tenslotte: je hebt goed, uitstekend en Osvaldo Fresedo.

 osvaldo fresedo en zijn orkest