Steeds meer rockgroepen lijken de doedelzak te ontdekken. Vooral bij stevige hardrock zoals bijvoorbeeld de in Boston opererende Dropkick Murphys klinkt de doedelzak heel logisch. Dat geldt eigenlijk ook voor Taxi Chain, een Canadese groep rond Grier Coppens, die eigenlijk het meeste op een soulgroep lijkt, jazzy, bluesy, maar ook met rockelementen en vleugjes traditie. En ook hier vind je naast een mooie warme blazerssectie en een stevige ritmesectie de doedelzak, die perfect in de muziek blijkt te passen. Hij wordt niet in ieder nummer ingezet, dus je krijgt beslist geen overdosis doedelzak, maar dat geldt ook voor de sax, die af en toe even solo mag, maar die toch vooral in dienst gesteld wordt van het groepsgeluid.

Het kilblauwe hoesje is wat misleidend, want de groep maakt stevige, warme muziek, beginnend met een loom voortdenderende ode aan Memphis, een nummer dat met zes minuten nog veel te kort duurt. Gelukkig staat aan het eind nog een twee minuten durende reprise, maar het lijkt me een nummer dat de groep live tot zeer grote tevredenheid van het publiek rustig een half uur kan laten doordenderen. Het gaat dan op de cd verder met stevige muziek die ook nog wat folkelementen heeft, terwijl er als vanzelfsprekend zelfs een steelgitaar langskomt op een bepaald moment. Een soort jazzrockfunkbluesfolkfusionplaat dus. En gelukkig hebben ze daar hun eigen geluid van kunnen bakken, warm en stevig. Lekkere muziek.