De muziek van Hans Theessink is moeilijk te categoriseren. Als je zegt dat het blues is heb je voor een klein deel gelijk, want zijn muziek heeft duidelijk zijn wortels in de blues. Toch ontstijgt hij het genre met gemak. Je kunt het folkblues noemen, of worldblues, en dan kom je al wat dichter in de buurt. Theessink moet het niet hebben van volume of ruigheid. Zijn muziek maakt een zeer ontspannen indruk, maar als je Bridges, zijn laatste cd, draait merk je dat je toch steeds op het puntje van je stoel zit te luisteren, omdat de muziek weliswaar relaxed overkomt, maar ondertussen ook ongehoord spannend is. Het is jammer als de plaat is afgelopen. Gentle blues is misschien wel een goede typering.

Theessink schreef voor deze plaat vrijwel alle nummers zelf. Uitzonderingen zijn Get Ready van Curtis Mayfield en Mbube van Solomon Linda. Dat laatste nummer kennen we vooral als Wimoweh, of The Lion Sleeps Tonight, maar hier wordt het nummer heel mooi teruggebracht naar waar het vandaan komt, mede dankzij het trio Insingizi, dat de Afrikaanse zang doet. Dat trio zingt ook op heel wat andere nummers mee, en geeft de plaat, net als de geweldige band, een behoorlijke meerwaarde.
Niemand hoeft zo nodig nadrukkelijk op de voorgrond, je kunt eigenlijk steeds horen dat hier een club mensen aan het werk is die de muziek steeds vooropstelt. Er wordt zeer goed naar elkaar geluisterd en zeer inventief en subtiel samengespeeld. De drummer bijvoorbeeld is absoluut geen houthakker, maar iemand die het voor elkaar krijgt zowel subtiel als stevig te spelen.

Sommige nummers lijken op het eerste gehoor rustig door te kabbelen, maar juist doordat iedereen zeer gespitst zit te spelen blijft de boog het hele nummer lang precies goed gespannen. Voor mij hadden ze die spanning nog best wat langer vol mogen houden en net als bijvoorbeeld Eric Andersen op zijn laatste album een nummer rustig twintig minuten laten duren, of langer. Een nummer als Rain, dat ruim zeven minuten duurt, verveelt me nog lang niet als het afgelopen is.

De eigen nummers van Theessink zijn stuk voor stuk goed. Dat betekent dat je hem ook een erg goede singer/songwriter zou kunnen noemen. De cd Bridges is een absolute aanrader, die als elke echt goede plaat, bij iedere draaibeurt beter wordt.

Ik heb al eerder bekend dat ik Theessink tot voor kort alleen van naam kende. Ik heb toen ook gezegd dat ik wat in te halen had. Dat inhalen is met Bridges pas begonnen, want ik vind het eerlijk gezegd onbegrijpelijk dat zo’n schitterende plaat in Nederland vrijwel onopgemerkt blijft. En dat geldt voor het hele oeuvre van Theessink.
Theesink is een Achterhoeker die in Amerika bij een aantal oude bluesveteranen het vak geleerd heeft en die nu in Wenen woont, terwijl hij over de hele wereld optreedt. Zijn band op Bridges is internationaal samengesteld: Erich Buchebner op bas, Harry Stampfer op drums en percussie, Roland Guggenbichler op piano’s en Hammond B3 orgel (dat is dat lekker vettige orgel dat he geheel een jazzy klank geeft) en accordion, Insingizi achtergrondzang, leadzang op Mbube, en Linda Tillery en The Cultural Heritage Choir achtergrondzang op What Will the Children Play.
Dat alles maakt deze cd in meer dan één opzicht van wereldklasse.