Hans Theessink verkeert nog steeds in topvorm. Met zijn band (drie Oostenrijkers en drie zangers uit Zimbabwe) maakt hij volstrekt unieke muziek die een geslaagd huwelijk laat horen tussen blues, rock, folk, Afrikaanse muziek en gospel. Zijn band is een geoliede machine die de liedjes een stevige body geeft, terwijl de zang van de drie Afrikanen een onmiskenbare Afrikaanse wind door de muziek laat waaien. Uniek. Toch blijft Theessink vrij dicht bij de wortels van de blues zoals je die in de zuidelijke staten kon vinden.

In zijn liefdesliedjes heeft Theessink soms de neiging sterk te leunen op de geijkte blues-cliché’s, maar de arrangementen tillen de muziek daar meteen weer bovenuit. Slow Train is opgenomen in het huis van een vriend, puur gebruik makend van de natuurlijke akoestiek van het huis, zonder galmeffecten of wat voor andere ingrepen dan ook. Dat betekent dat het opnieuw helemaal en puur om de muziek draait, die hier dan ook perfect opgenomen optimaal tot zijn recht komt. Theessink is een bevlogen liedjesschrijver die niet bang is om stelling te nemen. Zo vind je hier liedjes over Katrina, over de 11 september-aanslagen, en een aangrijpend nummer over het Zimbabwe van Mugabe – Thula Mama – Oh mother don’t you weep, dat vooral door de Zimbabwese zangers hartverscheurend is. Theesink weet hier duidelijk een gevoelige snaar te raken.

Op 15 april zagen we Theessink tijdens zijn middagoptreden in de Amer in Amen, waar hij in zijn eentje een geïnspireerd optreden gaf. Als Theessink alleen op een podium zit kun je overigens pas echt goed zien hoe goed hij gitaar speelt op zijn soms uitgesproken gammele oude gitaren. Zijn twaalfsnarige gitaar had hij bijvoorbeeld opmerkelijk gestemd – de ene helft van de snaren was een octaaf lager gestemd dan de andere, waardoor je de indruk kreeg dat hij twee gitaren tegelijkertijd bespeelde. Ondertussen wist hij de solo’s steeds op een virtuoze manier op één snaar te spelen, de andere met zijn andere hand tegenhoudend. Dat sterke staaltje hadden we tot nu toe alleen Eric Clapton zien uitvoeren. Dan zit je niet alleen met open mond van bewondering te kijken – het klinkt ook nog eens fantastisch. Theessink zegt daar zelf lachend, en heel nuchter over: “Ja, als je in je eentje optreedt moet je met die gitaar even een hoop herrie zien te maken”.

Hij speelde tijdens dat optreden onder meer een nummer dat hij voor een Deense zanger had geschreven. Een zeer persoonlijk nummer, want de man in kwestie was tien jaar van zijn leven kwijtgeraakt door als uitgerangeerde junk op een station terecht te komen. Dezelfde man was ooit een bekend rockzanger in Denemarken en vormt nu samen met Theessink en een Deense gitarist een trio (Theessink, Nalle en Moller). Toen ik vroeg of die zanger er geen moeite mee had dat nummer te zingen zei Theessink: “Ja, maar hij zingt het ook niet, dat doe ik, als we optreden, want dat kan hij helemaal nog niet aan, dat is veel te confronterend. Maar hij vindt het wel okay dat ik het zing”. Ook hier weet Theessink dus duidelijk een zeer gevoelige snaar te raken, en niet alleen bij zijn publiek.

Als Theessink in Nederland is speelt hij op verschillende plaatsen solo. Met zijn band op toernee is nog niet haalbaar, want veel te duur. Ze zijn dan met een groep van acht mensen op pad, en blijkbaar durft geen Nederlandse impressario dat aan. Als je Theessink met band wil zien ben je afhankelijk van festivals in Duitsland, Denemarken en Oostenrijk. Je kunt natuurlijk ook de voortreffelijke dvd kopen, en als je benieuwd bent naar het unieke warme geluid van Hans Theessink en zijn band is Slow Train een absolute aanrader.