Hans Theessink maakt muziek die zijn basis nadrukkelijk in de blues heeft liggen. Die basis wordt op de cd Songs From The Southland nadrukkelijk bezocht. Het is een soloplaat van Theessink, waarbij zijn gitaarwerk alle kans krijgt te schitteren, terwijl er tegelijkertijd zeer overtuigend door hem gezongen wordt. Slechts één eigen nummer is van hemzelf, de rest komt allemaal van mannen uit de zuidelijke staten van de USA. Voor een deel gaat het om bluesklassiekers als My Girl van Leadbelly (ook wel bekend als Black Girl, of In The Pines), Hard Time Killing Floor van Skip James, nummers die bekend zijn van Mississippi John Hurt, Robert Johnson, Rev Gary Davis enzovoorts. Aan de andere kant vinden we er ook een nummer van John Fogerty (A Hundred and Ten in the Shade) en Mercury Blues van KC Douglas, en Hank Williams’ I’m so lonesome I could cry. Je moet van verdomd goeden huize komen om aan deze klassiekers nog iets toe te kunnen voegen. Theesink bewijst met deze cd dat hij tot de absolute top behoort, want hij maakt er een echte Hans Theessinkplaat van.

Dat betekent om te beginnen dat er ingetogen maar toch heel scherp gespeeld wordt, op zo’n manier dat je af en toe je adem inhoudt, zo spannend weet hij het te maken. Tegelijkertijd klinkt het allemaal buitengewoon laid-back. Theessink is een fenomenaal goede gitarist, maar pakt net zo makkelijk de banjo of de mandoline op, en ook de mondharmonica klinkt bij hem altijd even natuurlijk. Het is vooral een soloplaat geworden, maar zo klinkt het niet, mede dankzij de accenten die op de juiste momenten worden toegevoegd door Danny Thompson op bas en Jon Sass op tuba, maar vooral door het dameskoortje onder leiding van Linda Tillery, dat een gospelgevoel weet toe te voegen dat de nummers alleen maar sterker maakt. En wat de cd vooral zo goed maakt is dat hij met een bijzonder gevarieerd repertoire toch een cd heeft weten te maken die een eenheid vormt. Een echte Theessinkplaat dus. Een meesterwerkje.