Wat is dat toch, dat iedereen tegenwoordig met Frank Sinatra geassocieerd wil worden? Persoonlijk vind ik Sinatra een van de vervelendste, en absoluut overschatte zangers van de vorige eeuw. Alleen interessant voor de liefhebbers van de muzikale fruitmand die van overbeschaafde jazzy muziek houden. Een titel als New Blu’eyes, met de nadrukkelijke verwijzing naar een van de bijnamen van Sinatra – Ol’ Blue Eyes – maakte me dan ook wat terughoudend. De naam van de band, het wat flauwe Tiny Little Bigband, helpt je dan verder ook niet meteen over de drempel.

Gelukkig heeft de muziek van deze band wat meer pit dan je zou verwachten, en klinken de standards die hier gespeeld worden zeker niet zeurderig of oubollig. De piepkleine bigband blijkt uit acht mannen te bestaan, drie man voor de ritmesectie plus piano, vier voor de blazerssectie en een zanger. De band klinkt zeer prima, stevig swingend, geïnspireerd door Sinatra en mensen als Louis Prima, maar toch met een mooi eigen geluid. Dat geldt zeker ook voor zanger Marcel Fokker, die ik persoonlijk liever hoor dan zijn grote voorbeeld Sinatra.

Er worden wat oudere klassiekers gespeeld, zoals “T ain’t whatcha do (It’s the way that you do it”), I’ve got you under my skin en Fever, maar er zijn ook een paar hedendaagse nummers die hier een pittige jazzy croonerbehandeling krijgen, en die daar soms echt van op blijken te knappen. Luister maar eens naar Wonderwall, of naar Pretty Fly (for a white guy).