todd snider
Liedjesschrijver Todd Snider is wat lastig in te delen. Hij zingt zijn eigen liedjes, en zou daarom in het genre singer/songwriter geplaatst kunnen worden. Een Woody Guthry-achtig nummer als TalkingSeattleGrungeRockBlues past daar mooi in. Andere nummers klinken dan weer als snoei- en snoeiharde Rock. Het interessantste is hij als hij ergens daar tussenin gaat zitten. Dan kom je in een ondefinieerbaar genre met onder meer country-invloeden en jazzy arrangementen. Alles gespeeld door een zeer strakke, swingende band, die precies de goede graad van “net-niet-perfect” bereikt.
De laatste twee albums zijn verschenen op het label “Oh Boy” van John Prine, en ik vind dat Snider daar perfect op zijn plek is. Prine heeft ook van die licht-cynische teksten, met soms een eigenaardige vorm van humor en aandoenlijkheid. Luister naar Doublewide Blues en je snapt wat ik bedoel.
Een groot publiek zit er voor Todd niet echt in, ben ik bang. Daarvoor zijn zijn teksten vaak te scherp, en zijn uitvoeringen te extreem. Op elke plaat vind je wel één hard nummer, een simpel gitaarliedje en een grote variatie aan stijlen daartussenin. Persoonlijk kan ik er geen genoeg van krijgen, want elk liedje krijgt heel precies de erbij passende uitvoering, en het blijft altijd onmiskenbaar Todd Snider.
Op dit moment zijn er vijf platen van hem uit, en op elke plaat staan wel een paar absolute juweeltjes. We geven je even wat tips:
Op Songs for the Daily Planet: Easy Money (met de mooie zin: “They want the most they can possibly get, for the lewast they can possibly do: they want easy money…”) en het prachtige jazzy Joe’s Blues.
Op Step Right Up: Moon Dawg’s Tavern.
Op Viva Satellite: Doublewide Blues (met een schitterende “Big Finish”…)
Op Happy to be here: Long Year, Keep off the grass, Betty was Black (and Willie was white), Ballad of the Devil’s Backbone Tavern.
Op New Connection: het aandoenlijke, breekbare Class of 85, het grappige Statistician’s Blues en het samen met John Prine gezongen Crooked Piece of Time.
De laatste cd, New Connection, is overigens een compleet meesterwerkje dat steeds maar mooier wordt. Op deze plaat heeft hij wat mij betreft dan ook volledig zijn eigen geluid gevonden. Met terugwerkende kracht zou je kunnen zeggen dat zijn eerste platen toch nog iets te dicht bij Tom Petty liggen, hoewel ze zeker de moeite waard zijn.
Als je belangstelling is gewekt moet je zeker eens naar Todd’s website gaan, want daar kun je niet alleen een paar nummers beluisteren, je kunt er ook een videoclip bekijken.
www.toddsnider.com