Todd Snider begon ooit als een soort kruising tussen Tom Petty en Jerry Jeff Walker, al had hij ook al in het begin een duidelijk eigen geluid. Na een paar platen had hij zijn draai helemaal gevonden, en bij het label van John Prine (Oh Boy) zit hij nu perfect op zijn plaats. Zijn laatste studioplaat, New Connection, was een meesterwerkje dat aan John Prine in zijn beste dagen deed denken, met name in de inventieve arrangementen en de schitterende teksten. Doordat die plaat juist door die fantastische arrangementen uitblonk waren we wat huiverig voor de nieuwe liveplaat waarop Todd alles zelf doet. Dat wil zeggen zingen, gitaarspelen, af en toe een beetje mondharmonica en een nummer op de piano. Maar het is een meer dan prima plaat geworden, die erg nieuwsgierig maakt naar een echt live-optreden van de man. Het bijzondere is niet dat het publiek zo enthousiast reageert, en ook niet dat hij tussen de nummers door zo gevat uit de hoek komt. Dat is allemaal mooi meegenomen. Maar als je een paar keer verschrikkelijk in de lach bent geschoten door de idiote teksten raakt het je dubbel zo hard als er ineens een intens treurig nummer tussen zit als Waco Moon (over een kennis die overlijdt aan een overdosis), waarmee hij niet alleen mij een brok in de keel bezorgt, maar zo te horen de hele zaal. En eigenlijk hebben ook de vrolijke nummers allemaal een licht melancholieke ondertoon, die, zo blijkt, in een live-concert nog beter tot zijn recht komt als op een fraai gearrangeerde studioplaat.
Aanschaffen dus, deze plaat, samen met New Connection, mocht je die nog niet hebben.

www.toddsnider.com