Tom House doet nog het meeste denken aan mijn favoriete anarchistische folkband aller tijden, de Holy Modal Rounders – hij heeft dezelfde onvoorwaardelijke overgave, dezelfde meeslepende manier van zingen en prettig rammelende manier van spelen waar ik onmiddelijk voor bezwijk. Dat hij dan niet overal even stemvast lijkt hoort er dan een beetje bij, maar is ook gezichtsbedrog, want door de intensiteit van de nummers op Winding Down The Road móét het gewoon zo gezongen worden en niet anders.

En als je dan hoort hoe House je in een gedreven acht minuten meesleept in het tragische verhaal van Willie MacBroom en zijn vriendinnetje dat onder invloed van drugs tijdens een overval iemand doodschiet, waarna… Enfin, laat je door House meeslepen in deze geschiedenis en hij laat je niet meer los.  En dat geldt voor dit hele album, waarbij hij me ook nog een keer goed op het verkeerde been wist te zetten, want in het voorlaatste nummer, Jericho, dacht ik eerst “wat jammer dat hij nu ook nog zonodig een gospel meent te moeten zingen”, maar dan komt het fragment dat je hieronder kunt beluisteren, waarbij ik in ieder geval onbedaarlijk in de lach schoot.

Tom House is al in de zestig en heeft in de luwte al een flink aantal albums gemaakt – het is te hopen dat hij, net als iemand als Seasick Steve, nu de erkenning krijgt die hij verdient, want dit is werkelijk topklasse. Een fantastisch album!

• Tom House – Winding Down The Road – Mud Records – Hemifran distr.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.