Tom Kell is een West Coastveteraan die de vergelijking met mannen als JD Souther of Jackson Browne goed kan doorstaan, hoewel hij lang niet zo bekend is. Hij hoeft zich duidelijk niet te bewijzen, als je hoort hoe ontspannen hij hier zijn acht zelfgeschreven nummer speelt en zingt. Die worden aangevuld met twee verrassende covers: Don’t let me be misunderstood, dat we kennen van Nina Simone en van de Animals, maar dat hier, in de vrij relaxte versie van Kell, meer dan overeind blijft, en Baby’s in Black, een vroeg Beatles-nummer, dat hier een prachtig doorleefd counrtrywalsje wordt.

Maar als ik eerlijk ben vind ik de zelfgeschreven nummers van Kell nog veel mooier. Luister maar eens naar de fragmenten. Realiseer je dan ook even dat Kell hier een superieure band om zich heen verzameld heeft, met onder meer Greg Leisz op lapsteel en andere gitaren, David Jackson op accordeon (en orgel), de onvolprezen Don Heffington op drums, Bob Glaub op bas, Kenny Edwards op gitaren, en Jonathan McEuen en Valerie Carter “background vocals”. Dan heb je toch echt wel een westcoast-droomband bij elkaar.  Kell schreef dan ook nog eens een paar sublieme liedjes, zingt die ontspannen maar met precies de juiste urgentie, waardoor je steeds even rechtop gaat zitten, en door die band, en de machtig mooie arrangementen is het ook nog eens een album dat steeds beter wordt. Een juweeltje, dames en heren!

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.