In de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw was het heel normaal dat blanke artiesten een slappe versie van een nummer van een zwarte artiest opnamen en daar een grote hit mee scoorden. Iemand als Pat Boone is daar groot mee geworden. Ray Charles was de eerste die dat omdraaide, en hij deed dat nota bene met twee nummers van een redneck die pure, onvervalste country speelde, de muziek van de rechtse, vaak racistische Amerikaanse zuiderling. Het mooie was dat hij de vrij bloedeloze nummers van Buck Owens wist om te toveren tot soulvolle tranentrekkers. Smartlappen hadden nog nooit zo huilerig en dramatisch geklonken. Eerst scoorde Charles in 1966 een wereldhit met Owens’ Crying Time, en datzelfde jaar herhaalde hij de grap met Together Again.

Veel countryliefhebbers hadden het gevoel dat Charles de muziek van Owens belachelijk probeerde te maken, maar Charles zegt dat hij gewoon een goed liedje herkende, waar hij als Rhythm & Blueszanger wat mee kon. En Buck Owens zelf vond het prachtig. Hij zong Crying Time zelfs nog een keer samen met Ray Charles in een televisieshow.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.