Duke Ellington schreef Mood Indigo (wat eigenlijk een beschaafde omschrijving van de blues, of een depressie is) als instrumental voor zijn big band, toegesneden op een paar specifieke blazers. Het is een buitengewoon melancholiek nummer, maar er wordt al snel wat pep in geblazen als Louis Armstrong bij het orkest van Ellington aanschuift. Ella Fitzgerald maakt ook een hele mooie droevige versie die nog helemaal in de jazzsferen van Ellington zit, maar Nina Simone maakt er een energiek nummer van, dat desalniettemin buitengewoon melancholiek en droevig klinkt. De ontwikkeling in vier stappen van een niet kapot te krijgen compositie van de grootmeester van de twintigste-eeuwse jazz, Duke Ellington.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.