Jay Ungar en Molly Mason leerde ik kennen via de originele Transatlantic Sessions, waar Jay een van de twee “musical directors” was en ze samen deel uitmaakten van de fantastische huisband, Jay op fiddle, Molly op bas, piano en nog wat instrumenten. Samen bleken ze al een hele muzikale geschiedenis te hebben, en vanaf dat moment ben ik ze ook echt gaan volgen, want ze bleken het ene juweeltje van een album na het andere te blijven maken. Ondertussen was Jays dochter Ruth opgedoken in The Mammals, een van de opmerkelijkste jonge nieuwe folkbands. The Mammals lijken nu even in de wacht gezet te zijn, want Ruth en haar partner Mike Merenda zijn getrouwd en brachten een fraai duo-album uit, dat opmerkelijk anders is dan het laatste album van de vorige generatie.

Jay Ungar & Molly Mason – The Pleasures of Winter

The Pleasures of Winter is live opgenomen, al een paar jaar geleden, en het laat horen dat Jay en Molly zich perfect op hun plek voelen op een podium voor publiek. Ze spelen traditionele folk, zonder al te braaf en puristisch te spelen. Het plezier van het samen spelen is van begin tot einde duidelijk, en er schuiven af en toe zelfs blazers bij aan (sax, klarinet, cornet). Ruth speelt mee, en zingt zelfs een speciaal voor Pleasures of Winter geschreven eigen liedje, Darkest Days, Brightest Nights. Dat geeft ook wel aan dat je hier niet de doodgespeelde winterliedjes aan zult treffen. Zo horen we Jay Ungar’s Lights of Chanukah, maar ook een prachtige folkuitvoering van Canonball Adderley’s Sermonette, een paar fraaie traditionals en vooral een aantal zeer mooie eigen nummers, zoals het elegante melancholieke walsje Snowstorm van Molly. Aangename, met buitengewoon veel plezier gespeelde knusmuziek, waarvan je zelf zin krijgt om muziek te gaan maken.

Mike and Ruthy – The Honeymoon Agenda

Mike Merenda en Ruthy Ungar laten de folk volledig los en maken met zijn tweeën muziek die zich aan elke categorie onttrekt. Veel akoestische nummers, maar soms is het ook pure rock ‘n’ roll. Luister maar eens naar de scheurende gitaren in I’m Gonna Get My Baby Outta Jail. Wat ze verder erg goed maakt is dat ze alles volledig naar hun hand zetten. Luister naar Something’s Got A Hold On Me, dat door Ruthy jazzy gezongen wordt, waardoor het in het begin bijna onherkenbaar is, maar even later blijkt dat het nummer door de intense zang van Ruth, met het kale gitaarspel van Mike, teruggebracht wordt tot de kern, en dan wordt het ineens een bloedmooi kippevelliedje. Ruth kan zich hier qua intensiteit bijna meten met Billie Holiday. Indrukwekkend. Hun liedjeskeuze is vaak verrassend – Lou Reed’s I’ll Be Your Mirror bijvoorbeeld, dat wel voor Ruthy geschreven lijkt. Meestal hoor je alleen Mike en Ruthy, maar Molly speelt één keer bas, Ken Maiuri bast twee keer en speelt een keer keyboards, en José Ayerve produceerde het album perfect en speelde ook af en toe mee. Maar je hoort vooral twee perfect op elkaar ingestelde muzikanten, die vooral in hun eigen nummers laten horen dat ze tot de absolute top behoren. Die eigen liedjes blijven niet alleen moeiteloos overeind naast de covers die ze doen (onder meer ook nog Tom Waits en Bob Dylan), het is ook nog eens muziek die onder de huid kruipt, muziek die je niet meer loslaat. Dit overstijgt een genre als folk of singer/songwriters, en je voelt je als luisteraar bevoorrecht dat je deze twee op hun muzikale ontdekkingsreis mag volgen. Absolute topklasse.