Lee Dorsey had in de jaren zestig een paar wereldhits met nummers als Holy Cow, Ya Ya en Workin’ In The Coalmine. Heerlijke hits, die nog steeds leuk zijn. Zijn beste plaat, Yes We Can, maakte hij later, ook weer met producent Allen Toussaint in New Orleans, en het is een absoluut meesterwerkje geworden, een plaat die als langspeelplaat perfect was.

Dorsey was altijd al een uitstekende zanger, maar hier weet hij timing en tongue-in-cheekhumor perfect te combineren. Tel daarbij op dat zijn backing band hier de onvolprezen Meters zijn in hun topperiode, dus op zijn allerstrakst en allerfunkiest, dan kun je je voorstellen dat dit een album is geworden waarvoor je van de eerste toon tot de laatste op het puntje van je stoel zit. De blazerssectie is daarbij ook van absolute topklasse.

We horen hier de definitieve versies van een paar nummers die in andere versies hits zijn geweest, zoals Yes We Can (een hit voor de Pointer Sisters, niet slecht, maar hun uitvoering kan niet tippen aan die van Dorsey hier), Sneakin’ Sally Through The Alley (de hitversie van Robert Palmer klinkt als slappe pap als je deze gehoord hebt), en On Your Way Down (dat door Little Feat niet slecht gedaan wordt, maar ook hier geldt dat Dorsey de superieure versie levert). En ook Games People Play krijgt hier een behandeling die nergens overtroffen is.

Ik heb de plaat ooit weggegeven aan mijn broer, die het ook een geweldige lp vond, nadat ik hem op een bandje had gezet dat nu helemaal aan flarden is doordat ik deze plaat jarenlang op de fiets draaide op mijn walkman. De langspeelplaat is inmiddels een onbetaalbaar collector’s item geworden, maar het schijnt dat hij toch een keer integraal op cd terechtgekomen is. Een absolute aanrader, want dit is een plaat die zich in de essentiële basiscollectie van iedere muziekliefhebber zou moeten bevinden.