De Engelse bassist en componist John Greaves en de Amerikaanse gitarist en singer/songwriter Peter Blegvad kenden elkaar omdat hun bands al samen hadden gewerkt. Het gaat hier om twee legendarische avantgardistische bands die ergens tussen jazzrock en intelligente pop in pionierden – Greaves zat in de Britse avant-rockband Henry Cow, Blegvad in het Duits-Britse trio Slapp Happy. In 1974 namen beide bands samen hun eerste album Desperate Straights op, en ook dat is een van de geheime vergeten meesterwerken van de popmuziek.

Een jaar later vertrok Blegvad naar New York, waar hij in eerste instantie vooral als illustrator aan de slag ging, maar toen Greaves ook naar New York kwam gingen ze bezig met dit project, Kew. Rhone, waarvoor Blegvad de teksten schreef en Greaves de muziek componeerde. De surrealistische teksten zitten vol anagrammen, palindromen en andere woordgrappen, waar op het hoesje tekeningetjes bij kwamen die de zaak moesten verhelderen.  Alles bij elkaar leverde dit hun waarschijnlijk hun plek op in de lijst van het Britse muziekblad Uncut met de 101 Weirdest albums of all time.

Wat daarbij misschien ook een beetje hielp is dat het album uitkwam op exact dezelfde dag (en hetzelfde label!) dat Never Mind the Bollocks van de Sex Pistols uitkwam. Twee meer van elkaar verschillende popalbums kun je je bijna niet voorstellen, want de rauwe directheid van de Sex Pistols zoek je vergeefs bij de intelligente verfijndheid van Kew. Rhone met zijn bijzondere jazzy arrangementen. Robert Wyatt vond de plaat zo goed dat hij er meteen twee exemplaren van kocht…

De teksten zijn fascinerend en voor een deel moeilijk te begrijpen zonder je erin te verdiepen, maar ook de muziek is moeilijk en gecompliceerd – je zult dit album toch echt wat vaker moeten draaien voor je doorhebt hoe het in elkaar zit en voor het zijn geheimen echt prijsgegeven heeft. Een album dat je moet veroveren, kortom. En heel wat anders dan een album als dat van de Sex Pistols, dat een ordinaire overval op je pleegt.

Er spelen een paar jazz-grootheden op deze plaat mee, zoals Michael Mantler en Carla Bley en avant-garde jazzdrummer Andrew Cyrille, en Lisa Herman zingt.

En nog één ding – naast een gelaagd, intelligent en magnifiek gearrangeerd album is dit ook nog eens een hele maffe, humoristische plaat, met vreemde teksten die heel vaak erg grappig blijken te zijn. En gelukkig is Kew. Rhone. opnieuw uitgebracht en weer gewoon verkrijgbaar.

Luister hier naar een paar fragmenten: