De groep Snow heeft zich wat mij betreft onsterfelijk gemaakt met één bloedstollend nummer van viereneenhalve minuut. Zoveel drama dat zo effectief in één liedje gestopt zit is alleen al uniek, en als het dan ook nog eens zo gebracht wordt dat je er elke keer weer opnieuw kippevel bij krijgt heb je toch wel iets bijzonders voor elkaar gekregen. Het nummer waar het om gaat staat op de enige langspeelplaat die de groep uit Cleveland, Ohio ooit gemaakt heeft en heet Engelbert. Het liedje wordt gezongen door een jongen die gek is op zijn hond Engelbert, ze zijn onafscheidelijk, tot de hond een keer, als ze buiten aan het rennen zijn, zomaar wordt doodgeschoten. Tot dat moment horen we een melodieus softpopliedje met prachtige samenzang, maar met het schot verandert de toon drastisch als de jongen het uitschreeuwt: “Engelbert, Engelbert”, en dan, verbijsterd: “He shot my dog”, en vervolgens neemt de woede de overhand als de muziek weer tempo oppakt, bijna krijsend: “I’ll get him for you Engelbert, I’ll get him”. Hij vindt de man die de hond heeft doodgeschoten, maar die reageert lakoniek, hij pakt het geweer af, richt en haalt de trekker over. Ik verzeker je – bloedstollend.

Als ik vroeger de plaat draaide was het meestal alleen dat ene nummer. Overigens wel een nummer waar je een hele lp voor zou bewaren, maar toch is hij in de loop der jaren weggeraakt. Ik was dan ook zeer verheugd toen ik zag dat de plaat heruitgebracht is door het Engelse Radioactive Records, een label dat zich specialiseert in reissues van Psychedelische pop, progressieve pop, garage en punk. Snow zit een beetje in de hoek van de psychedelische pop, maar hangt ook tegen de softpop aan, dat wil zeggen de pop waarin meerstemmige zang een hoofdrol speelt. Denk aan de Byrds, Association, Mama’s and Papa’s, en Snow past prima in dit rijtje. Dat wil zeggen dat de meerstemmige zang (met soms meerdere melodieën door elkaar heen) zeer prima in orde is. De liedjes zijn, naast Engelbert, allemaal van hoge kwaliteit (er is nog veel meer drama te vinden op deze plaat) en ook de arrangementen blijken verrassend goed na al die jaren, met een buzzende gitaar die nu eens niet irritant is en vioolarrangementen die nog steeds fris klinken. Kortom – een zeer aangename hernieuwde kennismaking. En Radioactive is een label om heel goed in de gaten te houden.