The Moon was de groep rond Matthew Moore, die samen met Larry Brown in diens zelfgebouwde studio de eerste lp met deze groep opnam. Brown speelde drums en nog wat andere instrumenten, David Marks, een ex-Beach Boy, speelde sologitaar en Andy Bennett bas. Er waren ook nog wat gastmuzikanten/vrienden als Gary Montgomery en Jack Dalton, die eigenlijk hun eigen band hadden (The Colours) en Matthew’s broer Daniel.

Er werd een plaat gemaakt die gerust als een klassieker kan worden beschouwd van de psychedelische westcoastpop van de jaren zestig, waarin ook groepen als The Byrds, Millennium, Sagittarius en the Association uitblonken. Meerstemmige zang dus, en veel geëxperimenteer met achterstevoren afgedraaide tapes, electrische sitar, echo’s en meer van dat soort “psychedelica”. Bij die eerste plaat van the Moon werkt het heel goed, vooral omdat de drummer en de bassist erg goed zijn, en prominent aanwezig.

Wat dat uitmaakt hoor je bij de tweede plaat waar de drums en de bas nauwelijks opvallen terwijl de strijkers dominant aanwezig zijn. Met als gevolg een mierzoete plaat.
Imperial Records bracht beide platen uit in respectievelijk 1967 en 1969, en leek ook erg enthousiast, maar deed vervolgens helemaal niets aan promotie. Beide platen zijn dan ook geflopt en zijn inmiddels onbetaalbare collector’s items geworden.

Matthew Moore heeft pas tien jaar later weer een plaat gemaakt als solo-artiest. Ook dat werd geen succes. Wel heeft hij uitgebreid in de schaduw van anderen gewerkt (onder meer in de “Mad dogs and Englishmentour” van Joe Cocker, die in de loop der jaren ook een aantal door Matthew geschreven nummers heeft opgenomen). Ook anderen hebben nummers van hem opgenomen, maar een grote hit werd er nooit mee gescoord. Larry Brown heeft een carriëre gemaakt als producer en componist (onder meer filmmuziek).

Gelukkig zijn beide platen, aangevuld met wat restmateriaal van Matthew Moore’s soloplaten, nu op één cd uitgebracht door het Britse Rev-Ola Records. De eerste plaat duurt nauwelijks een half uurtje, maar blijft overeind staan als een fantastisch jaren zestig-monumentje.