Paul Reddick is een van de opmerkelijkste singer/songwriters die in het bluesveld opereren. Hij zegt zelf dat hij gek is op de oude blues van voor de oorlog, en dat hij die liefde deelt met zijn kompaan Colin Linden. Samen hebben ze, met nog een paar gastmuzikanten, een cd gemaakt die uitsteekt boven alles wat we de laatste tijd op bluesgebied gehoord hebben. De cd is vooral akoestisch, en heeft zeer duidelijk de “feel” van oude blues van voor de oorlog, maar tegelijkertijd gebeurt er veel en veel meer. Dat heeft met een aantal zaken te maken. In de eerste plaats zingt Reddick fantastisch en zeer intiem. In de tweede plaats heeft hij een aantal geweldige nummers geschreven. In de derde plaats speelt de man op een bijzondere manier mondharmonica – zowel heel gecompliceerd ritmisch als met scheurende solo’s. En het allerbelangrijkste – de muziek heeft veel meer gelaagdheid dan je bij de oude blues ooit hoorde. Het is ingewikkeld, interessant en zeer ingenieus, zonder dat het de rauwe kracht van de blues verliest, en dat is heel knap. Je wordt in deze muziek meegesleurd, terwijl je tegelijkertijd met open mond naar de geniale constructies van de composities zit te luisteren. Intiem, rauw, subtiel, stevig, prettig rammelend, en dat allemaal ruim een uur lang. Een fantastische band ook, die zeer hecht speelt, met soms zeer verrassende accenten (een mandoline die even een rake riff speelt bijvoorbeeld). Een heerlijke cd, die je niet snel meer loslaat.