Deze week werd ik maar liefst twee keer opgeschrikt door muziek waarin ineens fundamenteel christelijke teksten opdoken. Ik schrik me elke keer weer dood, en loop dan uren met een katerig gevoel rond. Tijd dus voor stickers. Dankzij de fundamentele christenen prijken er al stickers op cd’s met zogenaamde expliciete teksten, dus ik neem aan dat zij er geen bezwaar tegen hebben als er stickers verplicht worden gesteld met de tekst “alleen geschikt voor fundamentele christenen”. We hebben al een paar kandidaten.

Dan Tyminski is de zanger van Alison Krauss’ begeleidingsband Union Station. Onlangs kwam zijn eerste soloplaat uit, Carry Me Across The Mountain, met de vreselijkste teksten op Frans Bauer-niveau, maar dan wel met een religieuze tik. Het absolute dieptepunt is het nummer Please Dear Mommy, waarin het dochtertje van een ruziënd echtpaar aan het woord is. “Please dear mommy, don’t hate my daddy”, en even later “Please dear daddy, don’t leave my mommy”. Het kind gaat aan het eind van het liedje dood, (“She left our home to be part of God’s family“) en de laatste woorden die ze spreekt zijn “Let’s meet up in heaven some sweet day”. Aaaargh.

Gillian Welch heb ik muzikaal gezien best hoog zitten, maar ook zij vliegt af en toe vreselijk uit de bocht, zoals in het nummer By The Mark, waarin ze blijmoedig verkondigt dat ze straks in de hemel haar redder zal herkennen aan “the mark where the nails have been”. Getverdemme. Ik wens niet met dit soort morbide fantasieën geconfronteerd te worden, maar ik verbaas me er ook oprecht over dat iemand dat zo vrolijk als een blij vooruitzicht kan zien – “Ik zal hem herkennen aan de gaten in zijn handen waar de spijkers doorgeramd zijn…” Sorry, maar hier is een sticker echt op zijn plaats.

Chris Hillman is een legendarische muzikant die vroeger onder meer in the Byrds en de Flying Burrito Brothers speelde. Later werd hij in countrykringen heel bekend en de laatste jaren brengt hij af en toe een soloplaat uit. Op zijn laatste album staan nummers die uitblinken in teksten die zo plat zijn als een dubbeltje. Het nummer waar ik echt op afknapte bevat de zin “When I’m in heaven I’ll need no more tv, ‘cause I’ll have Jesus in front of me.” Stompzinniger kun je het toch bijna niet krijgen. Iemand die zich er oprecht op verheugt dat hij straks in de hemel geen televisie meer nodig heeft omdat hij Jezus de hele tijd voor zijn snufferd heeft staan. Tja.

Mark Fosson is een singer/songwriter die vergeleken wordt met betere singer/songwriters als John Prine en Townes van Zandt. De titel van zijn debuutalbum is “Jesus On A Greyhound“. De zanger ontmoet Jesus in een bus, en laat hem ongegeneerd een belerende preek afsteken. Een sticker is hier dus zeker op zijn plaats, want het refrein gaat als volgt: “Are your souls on the road to salvation, or are your wheels only spinning around?” De rest van de preek bespaar ik je hier.

Melanie heeft ooit een hit gehad met een compleet gospelkoor, dus dat zij religieus getinte liedjes zingt is geen verrassing. Toch stoort de manier waarop ze de hele mensheid als potentiële christenen adopteert in het nummer Secret of the darkness (I believe) op de onlangs heruitgegeven plaat Photograph. “I believe when it’s said and done a little shines on everyone” en “I believe – I believe in the power and the glory, I believe in life everlasting” enzovoorts enzoverder, alles ondersteund door een luid galmend gospelkoor. De ellende met dit liedje was dat het in mijn hoofd bleef hangen waardoor ik regelmatig tot schrik van mijn omgeving losbarstte in een luid “I believe, I believe…” Dat was me gespaard gebleven als er op deze cd een sticker had gezeten.