Ahmed Mukhtar is een opmerkelijke ud-speler. Hij bespeelt het Arabische snaarinstrument niet alleen met het speciale, lange plectrum, dat met de hele hand wordt vastgehouden, zoals je dat eigenlijk “hoort” te doen, maar ook gewoon met zijn vingers. Vandaar de titel van zijn album Babylonian Fingers. Die manier van spelen grijpt weer terug op oude tradities. Zijn spel klinkt daardoor op momenten wezenlijk anders dan we van andere ud-spelers gewend zijn.

Mukhtar is niet alleen daarin eigenzinnig, hij laat in een compositie als Iraqi jazz bijvoorbeeld ook horen dat improvisatie ook bij Irak en het midden oosten hoort en altijd al gehoord heeft. Mukhtar slaagt erin de traditie door te laten klinken en tegelijk eigentijds te klinken. Stevig gegrond in de traditie, maar zeer van deze tijd. Het levert een fascinerend mooi album op waar je niet snel op uitgeluisterd bent. Mukhtar creëert variaties op Irakese tradities waardoor hij de traditie tegelijk levend houdt en haar vernieuwt. Luister maar eens naar het adembenemend mooie Blues of the Oud. Prachtig.

Luister naar het fragment door op het driehoekje te klikken: