Toen ik het hoesje van dit album zag had ik geen idee wat ik kon verwachten, maar ik was bijzonder aangenaam verrast toen de cd opende met wat oude klanken die overgingen in minder puristische arrangementen. Luister maar even:

Dat doet denken aan de manier waarop Goran Bregovic de muziek van de Balkan nieuw leven inblies. Het blijkt hier te gaan om een Amerikaanse zangeres en accordeoniste, Eva Salina, die al op haar zevende een heel repertoire aan jiddische en balkanliedjes beheerste. Op haar twaalfde reisde ze voor het eerst naar de Balkan af. Inmiddels zijn we heel wat jaren verder en dit is haar eerste echte solo-album, waarin ze een eerbetoon brengt aan de Servische zanger Šaban Bajramovic (1936-2008), die vanaf de jaren zestig buitengewoon populair was in het voormalige Joegoslavië.

Salina zingt de liedjes van Bajramovic in het Romani waarin ze ook geschreven waren, en ze zegt zelf dat ze absoluut niet als Bajramovic klinkt, maar dat kunnen we absoluut niet als bezwaar zien, want Salina zingt bijzonder gemakkelijk, ontspannen en met een prachtige stem die volledig binnenkomt.

De band die Salinas formeerde bestaat voornamelijk uit muzikanten uit New York, waaronder onder meer Frank London van de Klezmatics en leden van de New Yorkse Balkanbands Slavic Soul Party en Kultur Shock. Omdat Salina nog iets van uit de Balkan zelf miste bij het mixen van de muziek haalde ze er de Servische Romani trompetspeler Ekrem Mamutovic bij. Peter Stan, een accordeonist waar Salina vaker mee samenwerkte, ook een Romani uit de regio, speelt ook een belangrijke rol.

De Balkan accordeon tradities en de Balkan koperblazerstradities zijn duidelijk terug te horen op dit album, maar de arrangementen zijn avontuurlijk, scherp, melancholiek, en de stem van Salina sleept je mee, waardoor het een plaat is geworden waar je al snel heel erg verknocht aan kunt raken. Er zit geen zwak moment in, van het opwindende begin tot de zachte tussenstukken en het magnifieke einde toe, met zelfs pittige rockstukken ertussendoor. Prachtig, adembenemend mooi.

En wat ik er misschien nog wel het mooiste aan vindt is dat het zo’n overweldigend eerbetoon is geworden, zonder dat de muziek van Bajramovic braaf gekopieerd is – er is juist met veel vuur en vlam nieuw leven in geblazen, met respect, maar zonder al te beleefd te blijven. Ik vermoed, eerlijk gezegd, dat de muziek van Bajramovic nog nooit eerder zo goed geklonken heeft als hier. Een absolute aanrader kortom.