De fado is de fijnzinnige, Portugese variant van de blues, met de verrukkelijk helder klinkende Portugese gitaar die er altijd voor zorgt dat de melancholie altijd een lichter randje krijgt. Het zilveren randje dat elke donkere wolk heeft wordt door deze bijzondere gitaar verzorgd.

Ana Moura is een bijzondere fado-zangeres. Ze is namelijk geen puriste, en dat is een verademing, want ze zingt de fado wel met de juiste basishouding, met passie, vurig, en met innige overtuiging, maar ze durft ook de gebaande paden af te gaan, en dan gebeuren er opwindende dingen. Luister maar eens naar Dia de Folga van haar nieuwe, zesde cd Moura. Dat nummer klinkt niet bepaald als een doorsnee fado, maar het is opwindender dan welke fado dan ook. Ik moet bekennen dat ik dat ene nummer wel tien keer achter elkaar heb afgespeeld, en dat ik er toen eigenlijk nog niet genoeg van had, want de opwinding zit niet alleen in dat handgeklap, maar ook in de details, in het geraffineerde arrangement, en de groep die fantastisch samenspeelt en ongelofelijk goed naar elkaar luistert. Magnifiek.

Het is eigenlijk onzinnig om er één nummer uit te pikken, want dit hele album is magnifiek, en ook in de nummers waar de begeleiding op het eerste gehoor vrij traditioneel klinkt blijkt van alles te gebeuren dat behoorlijk avontuurlijk en spannend is. Ana Moura gebruikt de fado min of meer als basis maar is ondertussen gewoon haar eigen muzikale universum aan het creëren, dat gebouwd is op de melancholie van de fado, op de passie ook, maar dat verder alle kanten op kan gaan. Dat betekent een muzikale avonturenreis waar je als luisteraar met bewondering naar zit te luisteren. Moura is dan ook een absolute aanrader!

Luister hier naar een paar fragmenten: