Het is een zeer ongebruikelijke combinatie die hier verbazingwekkend goed uitpakt en die de grenzen van de flamenco zo oprekt dat er zelfs over een geheel nieuw genre wordt gesproken. We hebben het hier over de vruchtbare samenwerking tussen flamencogitarist Chicuelo en de avontuurlijke pianist Marco Mezquida, die al eerder magnifieke albums afleverden, maar die nu, met hun derde album, opnieuw met meesterpercussionist Paco de Mode opnieuw laten horen dat de akoestische gitaar en de piano wonderlijk mooi bij elkaar kunnen passen, als je maar twee zielsverwante musici bij elkaar zet.

Je kunt merken dat de twee volledig op hetzelfde spoor zitten, en er ontstaat een geheimzinnig soort alchemie, waar je als luisteraar met stijgende bewondering naar zit te luisteren. Als de percussie zich daar dan ook nog eens subtiel maar perfect in voegt kun je als luisteraar alleen maar vergenoegd zuchten en het album zo snel mogelijk nog een keer draaien. Een magnifiek meesterwerkje.

Luister hier naar een paar fragmenten: