Harouna Samake heeft heel lang bi de legendarische Salif Keita uit Mali gespeeld en zijn spel op de n’goni, de traditionele luit van Mali, is dan ook ongeëvenaard. Hij wordt over het algemeen gezien als de beste Kamali n’goni speler, en in die hoedanigheid heeft hij al een hele rits aan wapenfeiten te laten zien wat betreft samenwerkingen. Hij arrangeerde en nam op op vijf van Salif Keita’s albums en is te horen op meer dan vijftig (!) albums met artiesten als Blick Massey, Djessou Mory Kantté, Bassekou Kouyate en veel meer, onder meer Bela Fleck.

En nu ligt er een solo-album van Harouna Samake, en dat is werkelijk een subliem juweeltje geworden, met teksten die echt ergens over gaan – immigratie, welvaart en ongelijkheid, de verhouding tussen de seksen en mensenrechten. Hij zingt in zijn eigen taal, Bambara, met af en toe wat Engels en Frans ertussendoor. Mali is duidelijk te horen in de arrangementen, maar hij mengt er ook jazz en blues doorheen, en dat levert swingende, funky muziek op met een ongewone gelaagdheid. Daarbij komt de stem van Samake, die een aangenaam ruw randje heeft en mooi contrasteert met de stem van zijn vrouw, Assetou Diakite, die met zachte stem de refreinen zingt. Een fantastisch album waar je niet snel op uitgeluisterd bent.

Luister hier naar een paar fragmenten: