Toen Jon Hassell’s Dream Theory in Malay in 1981 uitkwam wist ik niet wat ik hoorde – deze Canadese trompettist vervormde om te beginnen zijn trompet zo dat je bijna niet kon horen dat het om een trompet ging, en hij gebruikte wereldmuziek die hij met elektronica ombouwde tot een vorm van minimal music die we nog nooit eerder gehoord hadden. Maar hij had mijn aandacht meteen bij het eerste nummer al te pakken, luister maar eens naar de start van het album in Chor Moire:

En dat is dan nog maar het begin. Het mooiste moet dan nog komen, en dat is wat mij betreft het fenomenaal mooie Malay dat de tweede kant van de plaat opent, waarin vanaf de tweede minuut het waterdrummen losbarst dat Hassell in Maleisië had opgenomen, met lachende kinderen en vogels. Voor Hassell zelf vormde Malay ook het centrale nummer van de plaat:

De ondertitel van de plaat is “Fourth World”, een term die door Jon Hassell bedacht is vanuit de gedachte: stel dat we hier in het Westen de muziek van China, Java, Nigeria, Brazilië en al die andere landen altijd al gekend hadden, hoe zou onze klassieke muziek nu dan klinken?. Zelf studeerde Hassell onder meer bij Stockhausen en werkte hij met Terry Riley en andere voormannen van de serieuze moderne muziek.

Brian Eno speelde ook een grote rol bij het ontstaan van dit legendarische album, dat absoluut niet gedateerd blijkt te zijn. Integendeel zelfs, het klinkt bijna nog sterker en krachtiger dan toen, alsof Hassell zijn tijd enkele decennia vooruit was. Hij lijkt wel een echt tijdloos meesterwerkje gemaakt te hebben met dit prachtig mooie Dream Theory in Malaya. Het mooie is dat ik niet alleen een mooie vervanger heb voor mijn letterlijk grijsgedraaide vinylplaat (je kunt de ruis en de tikjes tegenwoordig net iets te hinderlijk horen, vrees ik), maar dat er ook nog een bonusnummer aan het album is toegevoegd, Ordinary Mind, waarvan hier een fragment:

Dit album is eigenlijk veel meer dan alleen maar een vroeg voorbeeld van wereldfusie, of een inventieve combinatie van minimal music, pop, elektronica, jazz en wereldmuziek, het is ook daadwerkelijk serieuze klassieke muziek van deze tijd, maar dan van de toegankelijke soort. Een tijdloze aanrader dus!