Maria Mazzotta zingt in haar album Amoreamaro, wat zoveel betekent als “bittere liefde” over de liefde in al haar aspecten en variaties, en dan vooral vanuit vrouwelijk standpunt. Mazzotta komt uit het zuiden van Italië, en twee van de liedjes op het album, het titelnummer en Nu me lassare (verlaat me niet), worden in het dialect gezongen van haar regio Salento, dat is eigenlijk de hak van de Italiaanse laars, om het simpel te zeggen.

Puristisch is ze beslist niet, hoewel ze duidelijk traditioneel geïnspireerd is en Bruno Galeone op accordeon en piano een fantastische bodem legt. Maar in Amoreamaro, een nummer in de pizzica stijl, speelt Andrea Presa onverwacht op de didgeridoo en in Tore Tore Tore horen we de Iraanse percussionist en drummer Bijan Chemirani een vleug oosterse ritmes aan de Zuid-Italiaanse mix toevoegen, en dat klinkt fantastisch.

Mazzotta zingt overigens geweldig, met een hartverscheurende overtuigingskracht. Liefde in al haar vormen, en dat levert een pracht van een album op, meeslepend, melancholiek, ontroerend, mooi, mooi, mooi.

• Maria Mazzotta – Amoreamaro – Agualoca Records – distr Xango

Luister hier naar een paar fragmenten: