Miranda Cortes is een Franse accordeoniste die al een half mensenleven in Venetië woont, en dat verklaart ook de Italiaanse titel van haar nieuwe album Il Coraggio, terwijl de meeste teksten door haar in het Frans worden gezongen. Cortes treedt al sinds 1993 intensief op, met allerlei gezelschappen, niet alleen puur muzikale maar ook theatrale. Ze heeft een brede muzikale belangstelling en dat levert op dit solo-album interessante zaken op.

Zo begint ze met een behoorlijk weerbarstig solostuk voor accordeon, Sempre, waar je als luisteraar echt even je tanden in moet zetten. Dat wordt dan gevolgd door een verrukkelijk nummer, Le Tarn, dat je meteen mee kunt zingen – zo toegankelijk dat iedereen dit wel mooi kan vinden. Dan volgt weer een energiek, bijna avant-gardistisch instrumentaal stuk, Cortango, dat weer gevolgd wordt door een gezongen ballade, Prière dans la nuit, waarin iedereen mee kan gaan. Geniaal. Want de liefhebbers van de moeilijker toegankelijke stukken gaan beter luisteren naar de “gemakkelijke” stukken, terwijl de luisteraar die meteen om is bij de meezinger wellicht ook eens wat beter naar de instrumentale doorbijters zal luisteren.

Want goed is het allemaal, om niet te zeggen fantastisch. Cortes doet het bovendien niet alleen – ze nodigde ook een aantal gasten uit die ook fenomenaal mooi spelen – Michele en Marco Pucci op elektrische gitaar, Emmanuele Praticelli op cello, Michele Sguotti op viool en viola. Een prachtig, uitgebalanceerd album dat van het begin tot het eind spannend is en bloedmooi. Chapeau!

Luister hier naar een paar fragmenten: