omara vida
Omara Portuondo, the grand Cuban Lady of Feeling is drieënnegentig. Jawel. In 1997, toen ze 67 was, werd Omara de Diva van de Buena Vista Social Club, nadat ze al een halve eeuw nationaal en internationaal solo had gezongen. Toen ze negentig werd kwam ze in Havana vast te zitten door de pandemie, waardoor ze niet meer kon touren, terwijl ze tot dat moment nog steeds bijzonder actief was.
Toen begon ze vrienden uit te nodigen voor een lange-afstandsproject, om toch samen met anderen iets tot stand te brengen. Omara’s zoon, Ariel Jiménez Portuondo, die de laatste twintig jaar zorg draagt voor Omara’s loopbaan en haar gezondheid, organiseerde de opnames.
Het leverde een verzameling tijdloze liedjes op, die duidelijk met passie en liefde zijn ingezongen, en de gasten en vrienden hebben ervoor gezorgd dat het een machtig mooi album is geworden, met schitterende arrangementen. Luister bijvoorbeeld naar het prachtige ingetogen begin van Gracias a la Vida, waar verderop blazers bij aanschuiven en andere zangers. Prachtig. Ik luister altijd eerst zo’n nummer, omdat ik dit nummer onovertrefbaar acht in de uitvoering van Mercedes Sosa, maar hier werd ik toch ook geraakt, op een andere manier, maar toch. Mooi.
En dat geldt voor de hele cd – de vrienden voegen heel mooi steeds iets toe en het zijn zeker niet de minsten – Gaby Moreno, Keb’ Mo, Andy Montanez, Rafael en het Orquesta Faildde, Gonzalo Rubalcaba, Susana Baca, Carlos Rivera, Ruben Blades, enzovoorts. Als je houdt van bolero en son, en van de Buena Vista Social Club, dan is dit een absolute aanrader voor jou.
Luister hier naar een paar fragmenten:
