Tango is misschien wel de heftigste muzieksoort die ik ken, maar daardoor ook de moeilijkste om goed te spelen, want de contrasten moeten er zijn, de felheid moet er zijn, de scherpte, maar ook de melancholie, de treurigheid. Je moet in de felle pasages strak en fel kunnen spelen, je moet zwierig en melodieus lyrisch kunnen zijn als dat moet, en zacht en melancholiek op andere momenten. Electrocutango is de band van de Noor Sverre Indris Joner, die de tango zo’n beetje opnieuw uitvindt, waarbij hij de muziek nog een slag heftiger lijkt te maken, hoewel dat vrijwel onmogelijk leek, maar die tegelijkertijd verrast met finesses die je bij een titel als Adrenalina niet zou verwachten.

Adrenalina is een verbijsterend goed album, en niet alleen voor tango-liefhebbers, want dit is muziek op het scherpst van de snede die voor iedereen die van dansbare muziek houdt een absolute aanrader is, maar ook voor liefhebbers van avantgarde of intelligente rock, want Joner gaat hier idiote experimenten aan waar je met open mond naar zit te luisteren, maar die verbazingwekkend goed uitpakken. Luister maar eens naar de drie fragmenten, bijvoorbeeld naar het puur electronische stuk Pugliando, dat zo geraffineerd in elkaar steekt dat je er behoorlijk vaak naar moet luisteren om het volledig te doorgronden, terwijl het toch ook meteen aanspreekt. Of naar de merkwaardige rap in Tango del Gringo, die door een internetvertaalmachine is gehaald. En zo zijn er meer extreme grappen te vinden op dit meesterwerk. Het titelnummer ontspoort verderop (na het fragment dat we hier laten horen) overigens met strijkers en een fretloze bas op een schitterende manier.

De rauwe rafelranden van de tango worden hier geëxploreerd, met alle passie die je maar kunt wensen, met volledige overgave. Pure opwinding en wat mij betreft de toekomst van de tango. Dat die uit Noorwegen komt is misschien verrassend, maar wen er maar aan. Adrenalina is een absolute aanrader.

Klik op het driehoekje om het fragment te beluisteren.