Tri Nguyen is een meester op de Vietnamese zither, de dan-tranh, en het mooie is dat hij niet al te puristisch is in zijn aanpak. Dat betekent dat de traditie van de Vietnamese muziek wel degelijk in ere gehouden wordt, maar dat hij verrassend genoeg ook violen en een cello erbij gehaald heeft, en dat pakt verbazingwekkend mooi uit. Misschien heeft het er wel mee te maken dat hij als klassiek pianist geschoold is en daardoor in beide muzikale werelden thuis is.

De pure schoonheid van deze muziek komt hierdoor misschien nog wel beter tot zijn recht. Nguyen weet intieme, ingetogen stukken heel fraai af te wisselen met prachtige lyrische stukken, waardoor je onwillekeurig gaat denken dat Vietnam alle ellende inmiddels toch echt achter zich lijkt te hebben gelaten.  Wat een prachtige, prachtige muziek!

Luister hier naar een paar fragmenten: