Drie jaar geleden waren we in Berlijn, en zagen daar op een pleintje ergens in de wijk Kreutzberg een muzikant die een geluidsinstallatie om zich heen had opgesteld, en die daar live met zijn eigen opgenomen muziek meespeelde, onder meer op didgeridoo. Ik was onder de indruk en kreeg zijn kaartje mee. Thuisgekomen mailde ik hem en vroeg of hij weer contact op wou nemen als zijn cd, waar hij aan zei te werken, klaar was. Nu, drie jaar later, komt er ineens een onverwacht mailtje – of ik nog steeds geïnteresseerd ben? Een paar dagen later komt het, in eigen beheer uitgegeven, album met een minimaal cd-boekje waarop alleen de titels van de nummers en de vermelding dat alle composities, de opnamen, fotografie en vormgeving van Michael Wetzel zijn. Geen website, geen informatie te vinden op internet, alleen een e-mailadres.

De muziek is bijzonder, vrijwel geheel instrumentaal en intrigerend. De didgeridoo is ook hier regelmatig te horen, maar vooral als onderdeel van het enorme eenmansorkest dat Wetzel creëerde in de studio. Hij blijkt niet alleen die didgeridoo op een verrassende manier te kunnen bespelen, maar ook virtuoos gitaar (ook slide) te spelen, en verschillende fluiten, percussie, synthesizers en veel meer. Een ware duizendkunstenaar die bovendien mooie geraffineerde muzikale tapijtjes weet te weven die mooi meanderend doorkabbelen zonder aan spanning te verliezen. Soms krijg je even het gevoel dat de man bijna te perfectionistisch bezig is geweest, maar dat gevoel verdwijnt snel als je weer een detail ontdekt in dit rijke muzikale universum van ruim een uur.