Whapweasel is een Britse folkband waar ik al een aantal cd’s van in de kast heb staan. Ik heb nooit eerder over de band geschreven, eigenlijk vooral omdat ik het lastig vond hun muziek te omschrijven. Hun nieuwe cd, Colour, is dan wel weer zo goed dat ik toch een poging waag.

Whapweasel speelt instrumentale Britse folk om op te dansen, maar ze maken een soort folk dat je nog nooit ergens anders hoorde. Twee accordeons bepalen voor een groot deel het geluid, maar dat kun je ook zeggen van de blazers, de elektrische gitaar of de drums. Het is dus niet bepaald een doorsnee folkband.

Rick Kemp is de gitarist die met zijn electrische gitaar de nodige scherpte aan de muziek geeft, Saul Rose en Simon Care zorgen met hun melodeons voor de melancholie, saxofonisten Fiona Littlewood en Stuart Finden zorgen samen met trombonist Joe Fowler voor de soul, drummer John Hirst en bassist Brian Bell zorgen voor het rock-element, en dan zijn er ook nog Heather Bell op keyboards en Mike Coleman op citers (zowel akoestisch als elektrisch) en mandoline voor de onbenoembare andere snufjes en geurtjes die door de muziek heengeroerd worden. Ska, jazz, blues, soul, rock, folk, het zit er allemaal in mindere of meerdere mate doorheen, zonder dat je het gevoel krijgt dat het een rommeltje wordt.

Het materiaal dat ze spelen hebben ze ook zelf geschreven, en het swingt allemaal als de hel. Dat betekent dat het om te beginnen meer dan voortreffelijke dansmuziek is, maar dankzij de arrangementen en de verschillende secties die langs, door en onder elkaar heen spelen is het ook nog eens een zeer avontuurlijke band en kun je de muziek van Colours rustig vaak draaien. Hij wordt er alleen maar beter van, wat bij dansmuziek niet echt vanzelfsprekend is. Een absolute aanrader dus, en als je hier eenmaal voor gevallen bent loont het zeker de moeite hun oudere cd’s ook eens op te snorren.